Wietske Vissers heeft in haar leven veel ervaringen opgedaan, tijdens haar werk maar ook persoonlijk. Zij is gaan bloggen om deze ervaringen te delen met anderen.
Op regelmatige basis gaat Wietske haar ervaringen ook hier op Renkum Nieuws delen.
Eerst even voorstellen
“Ik ben Wietske Vissers. Zelf in mijn leven gezorgd voor mijn ouders en andere dierbare mensen. Dus ik ben mantelzorger geweest, zoals we dit tegenwoordig noemen. In deze periode van mijn leven heb ik veel ervaring opgedaan met waar je als mantelzorger zoal tegenaan loopt. Die wil ik graag delen met mensen.
Ik heb met meervoudig gehandicapte kinderen gewerkt, geestelijk en lichamelijk gehandicapt en slechthorend. Ik beheers de gebarentaal en de vingerspelling. Daarnaast 18 jaar peuterleidster geweest, de juf met humor. Vanaf 2004 was ik coördinator van de BOS (Bezoek-en Opvangservice) wat stopte op 1 januari dit jaar en de VPTZ (Vrijwillige Palliatieve Terminale Zorg), welke per 1 juni gaat stoppen. Ik coördineer nu Knooppunt Renkum op vrijwillige basis. Dit is in de plaats van de BOS, meeste vrijwilligers zijn gebleven en ik doe dat samen met Ingrid Hillebrink ”
De laatste levensfase maar dan in het leven
Ooit las ik zelf een boekje over deze fase in het leven, een dun boekje maar in mijn geheugen gegrift. Ik heb het boekje niet meer, uitgeleend en ja nooit meer terug gekregen. Het boekje raakte mij, dus weet nog precies wat erin stond.
Zelf in een periode van mijn leven van afscheid nemen van mijn dierbare vader. Hoe moeilijk is dit, 68 jaar. Mijn vader was voor mijn gevoel onsterfelijk.
In dit boekje stond beschreven dat personen tot het laatst toe deelnemen aan het leven. Gedraag je niet anders naar mensen in deze fase, laat iedereen deel blijven nemen aan gesprekken, adviezen. Of koop nieuwe kleding bijvoorbeeld.
Dit boekje liet mij voelen hoe het is wanneer mensen om je heen dit niet meer zouden doen voor een persoon in de laatste levensfase, uiteraard binnen de mogelijkheden.
Wat voel je dan, je voelt je als het ware met een been in het graf en een been in het leven. Het gevoel van buitenstaander van het leven.
Vandaag sprak ik iemand die nu in een afscheid periode van een zeer dierbaar persoon is. Zij heeft belevingen, ervaringen, herinneringen opgeschreven, een brief naar deze zo dierbaar persoon voor haar en wederzijds ook zij is belangrijk voor deze persoon.
Deze brieven of toespraken worden vaak geschreven voor een crematie of voor een begrafenis. Een terugblik, er wordt verteld hoe zielsveel je van deze persoon houdt.
Maar wat doet zij?
Zij leest hem nu voor in het bijzijn van deze dierbare persoon. Er ontstaat ontroering, dicht bij elkaar zijn, intens contact. Hier spreekt zoveel liefde, maar ook kracht uit.
Dit ontroerde mij en dacht….
Wacht niet tot later…
Maar spreek het uit in het leven…
Zo gaat de liefde mee op reis…
En uiteindelijk zal zij deze waardevolle brief voordragen op de crematie…
Maar de brief is wel mee op reis gegaan met deze zeer dierbare persoon van haar…
Wietske Vissers
