Wat is de wereld toch mooi als er een laag sneeuw op ligt. Prachtig de bomen met op elke tak een laagje wit. Zie dat kindergezichtje als het voor het eerst in haar leven de sneeuw ziet.
Door Juffrouw Raadgever
Geweldig. De verbazing is nog groter als de beleving van de koude natte vlokken op het uitgestoken handje terecht komen.
Straatje
Helaas in het nooit lang zo ongerept. Al snel verschijnen de mannen uit de buurt, gewapend met sneeuwschuivers en bezems in de straat en worden er paden schoongemaakt. De gedachte :”Ieder zijn eigen straatje,” is op dat moment zo zichtbaar.
Jammer. Neem het straatje van die buurman met COPD ook even onderhanden. Je weet het en je bent toch bezig. Helaas een misplaatste hoop. Nu wordt het paadje niet geveegd en de buurman als ‘nalatig’ bestempeld.
Verdrietig want hij wil wel maar hij kan het niet. Hij wordt zo benauwd bij die inspanning in de kou en dan weer naar de warme kamer. Hij weet dat hij dan de rest van de dag helemaal van slag is. Natuurlijk hij had het ook even kunnen vragen. Ja, maar dat is nu net het punt.
Zoveel contact heeft hij niet met de buurt. Dus zomaar vragen of iemand zijn paadje ook even schoonmaakt is net een stap te ver. Zelfs gênant.
Sneeuwballen
Uit de omgeving komen de geluiden van lachende en joelende kinderen en niet alleen van kinderen. Ook in de volwassenen komt het kind naar boven. Het plezier van het maken van een grote sneeuwpop, sleeën, glijbanen maken en niet te vergeten de sneeuwballengevechten.
Vele ouderen herinneren zich de dikke lagen sneeuw van vroeger soms zelfs zoveel dat ze ingesneeuwd zaten, wachtend tot de wegen weer een beetje begaanbaar waren. Ouders hielden de kinderen thuis van school. Of ze gingen veel later dan normaal op pad en kregen een broodtrommel voor tussen de middag mee.
In school hingen de natte sokken over de radiator in de klas. Het stonk erg, maar koude natte voeten maakten je ziek, dus. In de gang in keurig gelid stonden alle laarzen. Aan de voeten de meegebrachte pantoffels of dikke sokken. Het gaf een heel speciale sfeer.
Code Oranje
De winterse buien heeft de laatste dagen voor heel wat oponthoud in onze dagelijkse bezigheden veroorzaakt. We zijn er zo aangewend geraakt dat al onze afspraken zonder meer doorgang kunnen vinden dat het even schrikken is als het weer daar een streep doorzet.
Het is ook allang geleden dat de wereld er zo uitzag. Een twintig centimeter dikke witte sneeuwlaag en glad. Onwennig en glibberend proberen de durfallen toch van A naar B te komen. De nieuwsberichten melden dat er grote verkeershinder, door glijpartijen en daardoor de onvermijdelijke aanrijdingen verwacht wordt.
Code oranje. Voor de duidelijkheid wordt er bij vermeldt dat wanneer je niet noodzakelijk op pad moet je beter thuis kunt blijven. Neem je verantwoordelijkheid zodat een ander die wel op pad moet niet gehinderd wordt door , ik noem het maar ‘plezierverkeer’. Het blijft evengoed wel druk. Het risico dat je ‘vast’ komt te staan is er één die je liever niet meemaakt.
En ook al is het duizend keer voor niets; als je dan toch perse op pad moet neem een extra deken en wat proviand en water mee. Eerlijk gezegd lijkt het erop dat de weerberichten zo de hele situatie op de weg een beetje proberen te sturen. De boodschap is met name, wees zo verstandig om niet de weg op te gaan. Stel uit wat uitgesteld kan worden.
Jammer of gelukkig
Nu een paar dagen later is al het witte weg. De wegen weer begaanbaar en de buurmannen moeten een andere bezigheid zoeken of vegen ze nu weer hun eigen blad.
De berichten geven nog geen nieuwe sneeuwbuien aan maar diep in mijn hart heb ik de hoop dat ondanks alle hinder er rond de kerst toch nog een laagje sneeuw valt.
Al was het alleen maar voor de sfeer en het plezier van de kinderen en natuurlijk het kind dat volwassene heet.
Met vriendelijke groet Juffrouw Raadgever
