William en Jos vertrokken bijna twee weken geleden naar Griekenland om daar vluchtelingen te helpen. William is inmiddels weer thuis. Dit is het verslag van de twaalfde dag in de havens van Athene. De laatste, want ook Jos komt vandaag weer naar huis.
‘Oosterbeek in actie voor vluchtelingen‘ zet zich vrijwillig in voor directe hulp aan vluchtelingen en ze houden ons op de hoogte van wat daar gebeurd. Het vorige verslag kun je hier lezen.
De twaalfde dag
Het werd een hele succesvolle dag. Sinds een week lag er het plan om kamp Malakasa te bezoeken. Maar dat werd een 
gevecht tegen het leger en de bureaucratie. Gisteren overwonnen we die grote tegenkrachten en kwamen we het kamp binnen in de slipstream van Nikos, die ons als leden van zijn team binnen smokkelde. Eenmaal binnen konden we gewoon onze gang gaan. Ik vond het erg spannend want ik herkende de politieagent die me woensdag weigerde. Ik heb me zo onzichtbaar mogelijk gemaakt en gelukkig hadden we niet rechtstreeks met hem te maken.
Onze namen werden genoteerd, paspoort gecheckt en toen konden we naar binnen. ‘We’ zijn ik, Astrid en Kylee, een vrijwilligster uit USA. Geen tolken, niemand mee op sleeptouw genomen om elk risico uit te sluiten. Binnen hebben we gebruik gemaakt van jongens die Engels spreken.
De militairen die aanwezig waren als artsen en verplegers, waren heel hartelijk en dankbaar dat we kwamen kijken hoe we kunnen helpen. Alle vragen konden gesteld worden en beantwoord. De hoofdarts nam ons mee op een kleine rondleiding en deelde zelfs wat kritiek op de situatie met ons. Een aardige man, een cardioloog. Elke arts komt één keer per maand een dag. Je kunt dus de ene dag een vaatchirurg treffen en dan een cardioloog. En geen continuïteit. Ook de ondersteunende staff is er slechts 4 dagen. Continuïteit en de zorg voor kinderen en (zwangere) vrouwen is een grote zorg. En hygiëne. Dat zijn Astrid’s speerpunten.
Beschimmeld brood en machinegeweren
Kylee is een Amerikaanse vrijwilligster die ik twee dagen op sleeptouw genomen heb om te helpen kiezen wat zij de komende tien dagen gaat aanpakken. Ook zij heeft besloten in Malakasa te helpen. De nood is hoog daar. 1100-1200 hoogst gefrustreerde Afghanen die leven in een omheind kamp van tenten in de volle zon.
Eén fles water per dag, geen verse groenten, soms beschimmeld brood, een vijandige omgeving met soldaten die met machinegeweren om het kamp heen patrouilleren en een uitzichtloosheid omdat de wereld de mensen uit Afghanistan heeft ‘verlaten’. Geen gemakkelijke opgave voor deze twee dappere vrouwen. Ik probeer ze op afstand zo goed mogelijk te helpen en wellicht kan iemand hen opvolgen vanaf begin mei. Dat zou mooi zijn.
Astrid gaat o.a. kijken of er speciale voeding voor de zwangere vrouwen binnengebracht kan worden. De hele voedingssituatie gaat ze onder de loep nemen en mogelijk ook educatie over hygiëne. Er was een mop die gebruikt werd om het hele sanitaire blok te ‘reinigen’. Douches, toiletten, alles met een mop die nooit echt goed gereinigd wordt.
Trots en moe
Ik voel me extreem trots dat dit gelukt is en dat we in staat zijn geweest iets te bieden voor deze ‘poor Afghan People’ zoals de medewerker van UNHCR ze omschreef toen hij me ruim een week geleden vroeg er heen te gaan. Vanmiddag ga ik de UNHCR vertellen dat we de uitdaging oppakken. Ze zullen er blij mee zijn, dat weet ik zeker. Ik blijf overigens wel vechten voor een officiële toestemming van het ministerie. We willen geen enkel risico dat de continuïteit in gevaar komt door halsstarrige politie en militairen. En wellicht wil Tim of een andere vrijwilliger naar andere kampen gaan.
Toen we buiten kwamen voelde ik me totaal leeg maar trots. Een grote ontspanning nam bezit van me. Samen zijn we gaan lunchen en het verlangen naar thuis werd heel groot. Mijn klus zit er op.
We zijn nog wel naar Ritsona gereden waar Astrid een zwangere vrouw die zich zorgen maakte onderzocht. Niet onterecht want deze vrouw had bloedarmoede, gebrek aan ijzer. Eigen schuld overigens want ze nam haar medicijnen niet. Ik heb alleen maar wat gekletst en afscheid genomen van wat mensen. Nogmaals, mijn taak zit erop, Astrid en Kylee nemen het over. Kylee zit de komende week in ons team. Haar tweede week is nog niet ingevuld.
Op naar huis!
Als een film komen de afgelopen dagen voorbij. William en ik hebben heel hard gewerkt, zeker 16 uur per dag gemiddeld. We hebben veel aangepakt en veel bereikt. Het is te vroeg om alles op een rijtje te zetten inclusief de verantwoording van de uitgaven die we gedaan hebben. Ik ben op, leeg en moet steeds huilen als ik met iemand praat. Ik ken dat van mijn vorige keer als vrijwilliger in Griekenland. Een combinatie van alle opgekropte emoties, stress, vermoeidheid, trots en missen van het thuisfront.
Ik dank jullie allemaal dat jullie dit mogelijk gemaakt hebben. Niet voor mij maar voor de mensen die we konden helpen. Van een Griekse vrijwilliger heb ik ooit geleerd geen dankjewel te zeggen maar ’thank we!’
Jos Janssen en William Alfarhat
Jos en William helpen met helpen? Ze kunnen nog steeds iedere cent gebruiken. Zoals je hebt kunnen lezen stopt de hulpverlening niet als Jos en William weer thuis zijn. Hulp is nog steeds erg nodig. Er zijn anderen ter plaatse die door hen vanuit Nederland bijgestaan worden.
Stort een bedrag(je) op NL67ASNB0932283446 tnv JJG Janssen of naar paypal.me/oosterbeekinactie
Oosterbeek in actie en hun Facebook
