We zitten lekker in het zonnetje met een kopje koffie. “Heb je dat artikel in het weekblad ook gelezen.” Vraagt ze. Het heeft me wel aan het denken gezet. Ik had geen idee dat er zoveel ouderparen zijn die hun kleinkinderen niet regelmatig of helemaal niet zien.” Natuurlijk wist ik wel dat we niet de enigen zijn maar toch. Ik probeer er maar niet te diep over na te denken.
Door juffrouw Raadgever
Je zou toch denken dat het gewoon is dat opa’s en oma’s zich erop verheugen om mee te mogen genieten van het opgroeien van de kleinkinderen. Daar is toch niets mis mee. Ervaringen uitwisselen over het opvoeden wordt al eeuwen door moeders en dochters of vaders en zoons gedaan.
Het zijn géén gouden regels die opgevolgd moeten worden. Maar onderwerpen van gesprek. De ouderparen zouden er zelf thuis iets of niets mee kunnen doen?” Gelukkig heb ik het ook gelezen en kunnen we er samen over praten. Ik weet dat ook bij hen niet alles ‘gewoon’ verloopt. Daarover heeft ze wel eens vertelt. Zij zien al elf jaar een paar van hun kleinkinderen niet.
Het blijven je kinderen en kleinkinderen, daar kan niemand ook maar iets aan veranderen
Ik merk dat het artikel iets met haar gedaan heeft. “Of opa’s en oma’s daadwerkelijk ook een rol in de opvoeding meespelen verschilt ook,” zegt ze. “Voor mij hoeft dat niet zo nodig. Geef mij het plezier maar. En de bemoeienis in de opvoeding kan. Tot dat er een grote kink in de kabel komt. Vaak niet eens een duidelijk aanwijsbare kink. Onenigheid, ruzie. Vaak een scheiding of een nieuwe relatie. Voor te veel grootouders is er dan zelfs helemaal geen contact meer toegestaan. Hoe erg is dat.”
Ze heeft gelijk. Vorige week zag ik een opmerking van een oma onder een bericht op Facebook. Er stond dat ze het zo jammer en verdrietig vond dat ze via Facebook moest zien dat haar kleinkind haar diploma gehaald had. “Ik ben trots op haar”, stond erbij. Het icoontje van verdrietig stond er vijf keer onder.
“Ja, het blijven je kleinkinderen”, vervolgt ze. “Daar kan niemand ook maar iets aan veranderen”.
Een soort rouw proces
Niet alle feiten kunnen worden gedeeld en het is onontkoombaar dat er veel onbegrip ontstaat. Ondanks zogenaamd goede regelingen gaat het over het algemeen erg mis in de relatie met de verdere familie. Uitgaande van het feit dat er vast een goede reden is om niet samen verder te gaan blijft het toch een gegeven dat de omgeving mee lijdt. Dat ook de familie in het proces, een soort rouwproces, meegesleurd wordt. Of ze nu willen of niet. Bijvoorbeeld als een heel gezin zich uit de familiekring onttrekt. Het artikel meldde verder; Scheidingen komen ook steeds vaker voor.
Als het om een scheiding gaat komt er voor de kinderen nog bij dat er een lege plek in huis komt of zelfs moeten verhuizen. Hoe moeten zij omgaan met de ouder die niet meer dagelijks aanwezig is. Zeker als ze nog zo klein zijn dat ze afhankelijk zijn van volwassenen. Wanneer het ook nog eens een ‘vechtscheiding’ betreft heeft dit nog grotere gevolgen. Het ergste is dat de kinderen ineens te horen krijgen dat er geen contact meer mag zijn. Hoe verdrietig is dat.
Hele gewone dingen zoals de verjaardagen worden dan ook voor de opa’s, oma’s, ooms en tantes een probleem. Waar is het jarige kind. Zijn ze wel welkom. Moeten of mogen ze alleen een kaartje sturen of is er een mogelijkheid voor meer.
Vaak is er geen duidelijkheid en doe je het algauw niet goed
In het artikel geeft de schrijver aan dat er hoopvol naar de toekomst gekeken wordt. Een opa zou gezegd hebben; “Als de kleinkinderen zo groot zijn dat ze zelf met het openbaar vervoer kunnen reizen. Staat mijn kleinzoon misschien weer voor de deur. Hij zal zich toch wel één keer gaan afvragen wie zijn mijn opa en oma. En, lijk ik op één van hen? Hij zal zich ons nog wel herinneren.”
Ook vraagt men zich af in het artikel waarom geen gewoon, normaal contact mogelijk kan zijn. Is dat teveel gevraagd? Wat is daar nu zo moeilijk aan. Vaak is er geen duidelijkheid en doe je het algauw niet goed. Ook wij weten het antwoord niet. Samen zijn we het er over eens; het missen van de ontwikkeling van en het niet weten of je kinderen en kleinkinderen gezond zijn, is zo jammer en verdrietig. Het meeleven is stopgezet. Ze worden gemist op de familiefeestjes. Willen gescheiden of ruziënde ouders dat echt hun kinderen aandoen?
Moet Het Spijt Me of de media echt een laatste poging zijn? Ik leg mijn hand op haar arm en vraag of het gaat. Dan komt er een zucht vanuit haar tenen lijkt het wel. “De tijd zal het leren. Zullen we nog een bakje doen?”
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
