Verslaving? Of is het een vorm van verantwoordelijkheid

Foto: Ede.Nieuws

“Het is nu ruim een maand geleden dat ik ermee begonnen ben”, zegt ze. Ik zal het je laten zien.

Door juffrouw Raadgever

Uit haar tas vist ze haar mobieltje. Als ze hem actief maakt duurt het even en dan zie ik een kleurrijk scherm. “Kijk dit is het spelletje waar ik je over vertelde laatst,” vertelt ze. “Weet je nog? Ik had de app toen van het startscherm afgehaald. Ik wilde het even niet zien. Iemand had gevraagd of ik ook meeging doen met het spel. De app was gemakkelijk te downloaden en we konden samen spelen. Bijvoorbeeld bij elkaar kijken en boodschappen doen.”

Handig had ze me de beginregels uitgelegd. Enthousiast was ik begonnen maar even later ook weer gestopt. Er ging te veel tijd in zitten. En toch heb ik het weer geactiveerd. Het is zo leuk om te doen. “Kijk, het is een boerderij,” gaat ze verder. “Met akkers en weiden. Een loods en een schuur. Er zijn boerderijdieren die allerlei artikelen produceren. En je kunt er paarden in de weide laten lopen. Een vissersboot waarmee gevist word. Ook kun je er honden en poezen laten lopen.”

Alle beesten moeten steeds weer gevoed worden om de productie op gang te houden. Om ze te kunnen voeden is het belangrijk dat je op tijd de juiste gewassen verbouwt en oogst. Daarmee worden munten verzamelt. Of bouwmaterialen zodat er steeds verder uitgebreid kan worden. Dat moet wel want de inhoud van de silo blijkt al gauw te klein en de opslagschuur is binnen de kortste keren vol.

Het draaiend houden van de aangeschafte machines, bakovens, grill en de spinnerij is wel een dingetje. Je moet echt economisch bezig zijn. “Komt er nog bij dat je een marktkraam hebt waar je de overvloed uit je schuur op kunt verkopen. En er komen klanten aan de deur. Ook zijn er boodschappenlijstjes uit het dorp van bijvoorbeeld de kerk, een school en clubs die aanvragen doen voor artikelen. Zoals taarten en zuivel maar ook truien en lappen stof.” Ze zucht. Of ik maar wil begrijpen dat ze zich inmiddels verantwoordelijk voelt voor het wel en wee van haar spelletje. En dan heeft ze nog niet eens alle levels actief.

Het gaat te ver, veel te ver

Maar dat is nog niet alles. Gisteren liep ze door de supermarkt en zag er een rol tape liggen. Nou en, zou je denken. Maar ik moest weten dat ze al een aantal dagen als een gek producten aan het verzamelen is op haar schermpje. De schuur is veel te klein en als ze op ‘uitbreiden’ drukt staat er; dat ze inmiddels de planken, de spijkers en schroeven allemaal al gespaard heeft. Maar helaas het lukt niet om nog twee rollen tape te pakken te krijgen.

Nu die lagen dus in de supermarkt en ze besefte zich nog net op tijd dat ze deze tape niet hoefde te kopen voor het spelletje. Ze was van zichzelf geschrokken. Ook is het haar al overkomen dat de vrachtboot, die voor de steiger op het scherm ligt, over drie uur zou vertrekken. De gevraagde artikelen, waarmee ze ook weer munten kon verzamelen, waren nog niet allemaal klaar. Haar bakoven stond rood te gloeien maar zou pas over twee uur klaar zijn.

En zij is niet de enige die in de ban van een spelletje op haar mobiel uren ‘kwijt’ is.

Nu wil het geval dat het al elf uur in de avond was. Juist, die nacht zou om twee uur de boot vertrekken en om één uur zouden de broden klaar zijn. Wat nu. Ze was gewoon naar bed gegaan. Maar in slaap vallen. Ho maar. Om haar man niet wakker te maken was ze zachtjes weer uit bed gestapt. Op de wc had ze nog vijf minuten moeten wachten tot eindelijk de broodoven het brood uitspuwde en ze het in de kisten kon in laden. En weer met een gerust hart naar bed kon. De boot mocht vertrekken.

Moet niet gekker worden

Ik kijk haar verbluft aan. Ja, zegt ze. “Het moet niet gekker worden, he? Dit lijkt op verslaving. Ik ben er zo klaar mee. Al mijn tijd gaat er in zitten. Vanmorgen kreeg ik een bericht op mijn mobiel dat ik op moest schieten met het inladen van de boot, want hij ging over een halfuur vertrekken,” zegt ze vermoeid. “Het heeft niet veel gescheeld, maar ik heb het genegeerd. Mijn man vindt het ook maar niks. Dat laat hij goed merken. Zo, dat ik nu snel mijn mobiel uitdruk als hij de kamer in komt. Help!! Dit moet stoppen,” eindigt ze. Het blijft even stil. Zit ik hier nu tegenover een mens in nood?

“Wil je echt dat ik iets zeg of weet je zelf het antwoord wel?” vraag ik haar. Als antwoord pakt ze resoluut haar mobiel van de tafel. “Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die zich in laat pakken door één of ander spelletje. Maar nu is het uit!” Om haar woorden te onderstrepen drukt ze op het plaatje van de app en drukt op verwijderen. Ik denk dat alleen door haar eigen besluit ze sterk genoeg zal zijn om dit spelletje vanaf nu niet meer haar tijd en dagen te laten vullen.

Om het te vieren gaan we samen gezellig op pad. Ik beloof haar over een week eens te vragen of ze sterk genoeg is geweest en of ze er niet meer aan begonnen is. Het is een super leuk spel met heel veel mogelijkheden om uit te breiden. Ook op Facebook en via internet kun je zelfs, met klinkende munt, diamanten aanschaffen waarmee je verder kunt uitbreiden. Het spel geeft je inzicht hoe vanaf een kleine boerderij heel veel producten verhandeld kunnen worden.

Maar als je iemand bent die de realiteit daardoor een beetje kwijtraakt en tape voor je spelletje wilt kopen in de echte supermarkt dan wordt het tijd om te stoppen.

Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen