Doen we niet alles hetzelfde? En willen we allemaal wat anders? Waar tien mensen zijn, zijn er tien meningen. Dat maakt ons zo kleurrijk.
Door Juffrouw Raadgever
Na al een hele poos door de stad te hebben gelopen neem ik het er even van en ga een restaurantje binnen. Al gauw vind ik een leeg tafeltje bij de muur. Mijn tas zet ik onder de tafel en ik plof op de stoel. Vrijwel direct komt de serveerster op me af. Nee, ik hoef niet op de kaart te kijken en bestel. Nu heb ik de tijd om eens even om me heen te kijken. Mensen kijken vind ik leuk. Zoveel verschillen en allemaal op hun eigen manier goed.
Iets verderop zitten een paar dames van, ik schat, rond de twintig. Voor hen op het tafeltje staan twee hoge glazen. De één gevuld met een gif groene substantie en de ander lijkt op sinaasappelsap. Met elk een vork prikken ze in het grote diepe bord dat tussen hen in staat. Ze delen, zoals het eruit ziet, een maaltijdsalade. Lekker gezond. Voor mij heeft de serveerster net een cappuccino en een broodje brie met honing neer gezet.
Ik zag hen wel kijken. De manier waarop de dames de serveerster met de ogen volgden om te weten te komen waar ze naar toe ging, lopend met haar blad met mijn bestelling, sprak boekdelen. Niet dat ik altijd weet wat een ander denkt. Maar nu zie ik ze denken dat ze het wel van me verwacht hadden dat ik geen glas groen gif en een salade zou bestellen. Nou dan hebben ze het goed.
Gifgroen drankje
Mij niet gezien hoor. Ook al wordt er gezegd dat al die ‘gezonde’ voeding zo goed voor ieders lijf is. Wat mij betreft ziet het er onsmakelijk uit. Er moet heel wat gebeuren eer ik zoiets vrijwillig bestel. Mijn maatje zesenveertig hoeft voor mij geen veertig te worden. Ik voel me prima zo. Wij eten gezond. De voorgeschreven hoeveelheid groenten en fruit, melkproducten en brood. We drinken genoeg per dag en letten erop dat we niet teveel snoepen. Het alcohol gebruik is bij ons laten we zeggen; op feestelijk niveau.
Gezond eten kan dus ook anders dan met een gifgroen drankje. En dus trakteer ik mezelf vandaag op een heerlijk broodje. Eigenlijk gek dat ik me schuldig zou moeten voelen als er zo naar me gekeken wordt. Maar toch! Ik voel me baldadig worden en verzin wat de dames wel niet moeten denken. Bijvoorbeeld. “Wie heeft de euvele moed gehad om zoiets ongezonds te bestellen?” Het resultaat is dat ik de dames een vriendelijk knikje toewerp en vervolgens mijn broodje lekker laat smaken. Toch weet ik zeker dat ik niet de enige in deze locatie ben die hetzelfde gevoel moet doorstaan. Ik zie meer dienbladen langskomen met daarop een zelfde soort bestelling.
Of je nu wilt of niet, als je alleen aan een tafeltje zit kun je het niet voorkomen dat je flarden van de gesprekken gewoon meekrijgt. Er zijn mensen die het nodig vinden om met een flink volume te praten. Neem me dan niet kwalijk dat ik, alleen aan mijn tafeltje, gewoon meeluister. Zo ook nu. Tjonge, denk ik. Ze zijn hier wel actueel hoor. Waarschijnlijk zijn deze mensen naar de feestelijke, vijftigjarige Vakantiebeurs in Utrecht geweest.
Twee echtparen
Naast de stoel een linnen tasje met de naam van een bekend reisbureau erop afgedrukt. Je mag raden wat daarin zit. Vakantie folders, het kan niet missen. De discussie gaat al snel over het ‘bewust’ vliegen. Termen als duurzaam- en groenvliegen, ‘vliegen’ over de tafel. Zonder CO2 uitstoot die het milieu schaden, dan. Al hoewel!
Eén van de heren probeert de anderen ervan te overtuigen dat er niets mis met een vliegreis is. Toch zijn de meningen verdeeld. Mijn interesse is gewekt. Zou ik dan nu een antwoord op mijn vraag krijgen? Namelijk: is één keer per jaar een vakantie vlucht een doodzonde? De linnen tas van een van de heren komt op tafel. Het is even zoeken en dan heeft hij de folder gevonden. Een vliegtuigmaatschappij zegt diensten te hebben die met de zogenaamde CO2ZERO te werken. Deze dienst helpt klanten om CO2 neutraal te vliegen. De schadelijke stof wordt dan gecompenseerd.
Even onder ons gezegd. De keren dat ik gebruik heb gemaakt van een vliegtuig kan ik nog steeds op twee handen tellen. We zijn vaak in eigen land gebleven. Ook meer dan de moeite waard. En nog hebben we heel veel niet gezien. Mijn gedachten zijn met me op de loop gegaan. Het gesprek heb ik verder niet meer gevolgd. Dan word ik me bewust dat het erop lijkt dat er wel veel, heel veel over de onderwerpen voeding en milieu wordt gepraat. Overal kom je het tegen.
Wanneer worden we de betutteling zat? Kan er nog over iets anders gepraat worden? Is het echt zo erg met ons gesteld dat we niet meer zelf de verantwoording kunnen nemen voor ons eten en reizen? Ik weet niet hoe het bij u is maar ik raak een beetje de weg kwijt. Elke keer moet het weer anders.. Ik voel me niet schuldig. Dus mijn besluit staat. Mijn plan is een leuke vakantie bestemming voor dit jaar te zoeken.
Hoe ik er kom en wat ik er allemaal kan eten zoek ik ook allemaal zelf wel uit. Verantwoord, dat dan weer wel. Mijn raad aan iedereen; doe hetzelfde. Je leeft maar één keer.
Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever
