Ruim veertienduizend kinderen, waaronder vierduizend kinderen met autisme, zitten gedwongen thuis omdat ze geen passend onderwijs krijgen.
Het is een schrijnend probleem, aldus Stichting Vanuit autisme bekeken (VAB), die deze week van zich heeft laten horen in de Tweede Kamer.
“Ik werd depressief van al dat thuiszitten”
Elk kind dat thuis zit, is er een te veel. Arthur Dalinghaus (19) was zo’n thuiszitter, die graag naar school wilde, maar door zijn autisme te overprikkeld raakte. “Ik werd depressief van al dat thuiszitten.”
Volgens woordvoerder VAB Monique Post is door decentralisatie passend onderwijs een loterij geworden. “Veel hangt af van waar je woont, het gemeentelijke aanbod en wie je tegen komt. Thuiszitten zorgt voor ernstige schade in de ontwikkeling van kinderen.” Post, die zelf is gediagnostiseerd met autisme en vertrouwenspersoon is van thuiszittende scholieren, vindt dat er te veel óver kinderen vergaderd wordt en niet met ze.”
Arthur had gymnasiumadvies toen hij naar de middelbare school ging. “Ik raakte volledig overprikkeld op school, met name door geluiden. Ik ben heel gevoelig voor geluid. Ik kreeg fysieke klachten, zoals buikpijn, hoofdpijn en misselijkheid.” Hij heeft twee jaar over de brugklas gedaan, totdat hij na een onderzoek de diagnose autisme kreeg.
“Ze zeiden dat mijn moeder niet streng genoeg was”
Arthur kwam in aanmerking voor passend onderwijs, maar ook daar ging het helemaal mis.
“Ik zat vaker thuis dan op school. De aanpak was heel streng en geforceerd en er werd niet gekeken naar wat ik nodig had.” Ook kreeg Arthur regelmatig te horen dat hij beter zijn best moest doen en dat als hij zo door zou gaan, hij niets zou bereiken.
“Dit heeft me een behoorlijke deuk in mijn eigenwaarde gegeven. Ze zeiden ook dat mijn moeder niet streng genoeg was.”
Uiteindelijk is Arthur van school afgegaan, kreeg hij een thuisbegeleider die hij vertrouwde en is hij stage gaan lopen op de afdeling fysiotherapie in het ziekenhuis waar zijn vader ook gewerkt heeft.
“Ik begon met een middag per week, maar uiteindelijk werden dat er drie. Ik vond het fantastisch. Ik werd vrijgelaten en dat hielp enorm.”
Sinds 2017 zit Arthur weer op de reguliere havo. “Het gaat een stuk beter met me. Dat komt omdat ik nu een doel heb en omdat er wordt gezocht naar een aanpak die bij mij past. Ik wil of fysiotherapie of geschiedenis gaan studeren.”
“Er is niet één magische aanpak”
Volgens Arthur mag er meer per kind gekeken worden naar wat er nodig is. “Op de school waar ik nu zit, heb ik meteen aangegeven wat ik nodig heb. Ik heb deze school zelf uitgekozen.
“Mijn advies aan andere thuiszitters is om het niet op te geven. Als een leerkracht of professional werkt op een manier die niet bij jou past, leg je er niet bij neer, maar geef aan dat de aanpak niet helpt en moet veranderen.”
“Tegen professionals wil ik zeggen dat er niet één magische aanpak is die altijd werkt. Iedereen is anders, en je moet dus per leerling uitzoeken welke aanpak past. Een aanpak die niet past blijven forceren, maakt het alleen maar erger.”
Mariëtte, Nieuws.nl
Lees ook:
