Oosterbeek in actie voor vluchtelingen: de negende dag

William en Jos vertrokken vorige week maandag naar Griekenland om daar vluchtelingen te helpen, dit is het verslag van hun negende dag in de havens van Athene. De achtste dag was een rustdag, daarom is daar geen verslag van

‘ Oosterbeek in actie voor vluchtelingen ‘ zet zich vrijwillig in voor directe hulp aan vluchtelingen en ze houden ons op de hoogte van wat daar gebeurd de komende dagen. Het vorige verslag kun je hier lezen.

Voor de woensdag hadden we een bezoek gepland aan twee kampen. Het nieuwe kamp waar veel mensen uit Piraeus/haven naar toegebracht zijn en het kamp met Afghanen waarvan de UNHCR gevraagd heeft om er een kijkje te gaan nemen. We werden niet toegelaten. Alleen met toestemming van het ministerie mag je binnen. Maar niemand weet hoe je die toestemming krijgen kunt.

Bij het eerste kamp, Skaramakas, proberen we alle trucs. William probeert zijn contacten bij de autoriteiten waarmee hij zoveel gesproken heeft juist om deze mensen weg te krijgen uit de haven. Ik bij UNHCR, één van hen komt zelfs aan de poort om voor ons te pleiten, maar het mag niet baten.

Parastou, een Iraanse advocaat wonende in Egypte en specialist op vluchtelingenwetgeving, trekt een aloude truc uit de la: plotseling barst ze in huilen uit en trekt zich zichtbaar terug uit het gesprek omdat het haar teveel wordt. Ik had overigens niet door dat het toneel was en bood haar een flesje water aan als troost. Het paste perfect in het spel, maar maakte geen indruk.

De uitkomst was negatief. Na twee uur waren we nog niet binnen en begon de politie duidelijk meer irritatie te tonen. Enkele mensen hebben we gebeld en zij komen naar buiten. Het kamp is mooi, een voorbeeld, maar men hekelt het gesloten karakter en de afgelegen plek. Niet zichtbaar voor de buitenwereld vreest men vergeten te worden. Er zijn geen vrijwilligers, het leger zorgt voor alles, maar er zijn heel veel behoeften die niet vervuld wordt. Een voorbeeld: er zijn geen luiers en die worden niet verstrekt. En we kunnen er niet over in gesprek gaan.

Nikos, de DJ van het feestje van een paar dagen geleden in een ander kamp, had wel toegang. Hij heeft mijn ID van de Children's e-Hospital meegenomen en is in gesprek gegaan met de commandant van het leger ter plaatse. Maar ook dat mocht niet baten. Wel leverde dat twee telefoonnummers op.

Al rijdend naar het volgende kamp, Malakasa met 1400 mensen, vooral Afghanen, bel ik de nummers. Het tweede nummer wordt beantwoord, maar is niet de juiste afdeling van het ministerie van binnenlandse zaken. Het volgende nummer ook niet. Het vierde nummer is wel raak. Ik voel opwinding als de medewerker zegt dat ik op de juiste plek ben, wat ik moet doen om de toestemming te krijgen en dat ik vanmiddag nog een antwoord kan verwachten. Heb ik dan echt de Griekse bureaucratie verslagen?

Tijdens de lunch krijg ik een bevestiging dat de mail met mijn aanvraag goed ontvangen is en doorgestuurd naar de verantwoordelijke leidinggevende van het Secretariaat Generaal for civil protection. Maar aangekomen bij Malakasa nog geen antwoord en ook hier worden we geweigerd. Politie en militairen met machinegeweer voor de poort. Een naar gezicht en we komen geen stap verder.

Nog maar eens gebeld met de vriendelijke medewerker van SGCP. Ik krijg de baas aan de telefoon. Nee, wij hebben niet het mandaat deze toestemming te verlenen, wij zijn niet de juiste afdeling. What the F...! Hoe kan dat nou? Mevrouw stelt voor direct mijn mail te beantwoorden en cc te sturen naar de juiste afdeling: Secretariaat Generaal voor de vluchtelingencrisis. Klinkt goed, maar voor de zekerheid vraag ik ook nog maar even het telefoonnummer. Dat is mevrouw echter niet van plan maar met enig duwen en trekken en uitleggen waarom, krijg ik het. Maar ik krijg niet de mail, dus het spoor loopt dood.

Uiteindelijk vertrekken we ook hier. We rijden door naar Ristona, het kamp waar we al enkele keren geweest zijn. Maar nu met een Farsi sprekend persoon, Parastou. De afspraak is ons te richten op de Afghaanse minderheid in het kamp. Eerdere info was 175 afghanen op een totaal van ruim 800. Maar het blijken er slechts 50 ongeveer en twee gezinnen uit Iran. Interessant om het leven in het kamp vanuit hun perspectief te bekijken. In het kamp wordt bv de voedseldistributie gedaan door vrijwilligers, tieners uit het kamp. De Farsi sprekende bewoners voelen zich tekort gedaan. Maar zelf vrijwilligers leveren doen ze niet. Terwijl ze er wel voor uitgenodigd worden. Een lastige situatie waar men zich slachtoffer voelt.

William heeft ondertussen een uitje met een familie. De familie van Kinana. Kinana is een meisje van 6 dat gered is uit het puin van het ingestorte huis van haar opa en oma. Hele lieve mensen en een schattig, maar getraumatiseerd meisje. Kinana is beroemd. Er zijn films van haar redding op internet en iedereen kent haar. Maar daar schiet ze weinig mee op. Ondertussen is ze doof aan een oor en wacht ze op een hoorapparaat en heeft ze dringend fysiotherapie nodig. Bovendien verliest ze gewicht, ze eet amper. William heeft een heerlijke tijd met haar, haar moeder en haar broertje en er wordt flink gelachen.

Verder kopen ze allerlei dingen die zwangere vrouwen lekker vinden en gezond zijn. Een voorraadje voor de ongeveer 40 zwangere vrouwen in het kamp. Ook de moeder van Kinana en andere zwangere vrouwen raken ondervoed in het kamp. Wij hopen met onze bijdrage een kleine bijdrage te leveren aan een betere gezondheid van deze vrouwen. Eerder hebben we ook al een voedingssupplement speciaal voor zwangere vrouwen uitgedeeld samen met het UK team dat dit preparaat meegenomen had. De komende periode is er dan ook wat lekkers te eten voor ze.

Een lange dag met veel tegenvallers, maar ook mooie dingen. Voor William nadert het einde. Astrid komt vrijdag en blijft 3 weken.

Jos en William helpen met helpen? Ze kunnen iedere cent gebruiken. Stort een bedrag(je) op NL67ASNB0932283446 tnv JJG Janssen of naar paypal.me/oosterbeekinactie

Oosterbeek in actie en hun Facebook