Carbidschieten op de laatste dag van het jaar op de Renkumse Heide

Van de kou en de mist trekken de gebroeders Marskamp zich niets aan. Het is de laatste dag van het jaar, dus wordt er met carbid geschoten!

Een aanhanger gevuld met 18 melkbussen, diesel voor de lont, een oude ton voor het vuur, doeken om het vuur te doven, de radio, wat flessen cola en natuurlijk carbid, daar vermaken Thijs, Erik en Jeroen zich deze dag wel mee.

Sommige bussen zijn beschilderd, andere niet maar de deksels zijn allemaal oranje gemaakt, handig om ze straks weer terug te vinden. De bussen liggen op een rij met de opening richting de Renkumse Heide, net buiten de bebouwde kom. Ze worden gevuld met een handvol carbid en de deksels erop getikt.

Erik en Thijs kijken even rond, halen hun schouders op omdat er (nog) niet veel mensen zijn en pakken de lange stokken op. De uiteinden gaan in de diesel tot ze goed nat zijn en achtereenvolgens worden ze in de ton met vuur gehouden. Ze vatten meteen vlam. Allebei lopen ze naar een eind van de rij bussen en kijken of broer ook al op zijn plek staat.

"Voorzichtig hé!" roept hun moeder, maar de heren zijn ervaren, ze doen dit immers elk jaar. Ze hoeven de grote vlam maar even tegen het kleine gat in de bodem van de melkbus te houden: BAM! De grond trilt ervan. De deksels knallen eruit en komen een eind verderop terecht.

Eén voor één worden de bussen aangestoken, harde klappen ten gehore brengend. Ze dragen beide oorbeschermers en lopen naar het midden van de rij tot alle deksels in de hei liggen. Nou ja, bijna allemaal. Soms komt er één niet los. Hoe dat komt? "Misschien te weinig carbid." zegt Erik

De lonten worden zorgvuldig gedoofd in doeken, een paar trappen erop en ze protesteren rokend nog even na voor ze uit zijn.

De knallen zijn goed te horen, maar maken misschien wat minder indruk met al dat vuurwerk wat al afgestoken wordt. Toch komen er langzaamaan wat meer mensen kijken. De meesten lopen meteen naar de ton met vuur, lekker, een beetje warmte met die kou.

Even een slok, een babbeltje en dan worden de deksels weer opgehaald. De deksels moeten bij de juiste melkbus, dus dat is even passen en meten. Dan begint het riedeltje weer van voor af aan: vullen, tikken, aansteken en wederom een salvo harde knallen.

Moeder Marskamp gaat naar huis, het is koud. Even later komen hun vader en oudere broer Jeroen ook naar de hei. Duidelijk een familieaangelegenheid bij de familie Marskamp. Al komen de nodige vrienden ook even helpen. Met de deksels opzoeken dan, de boel aansteken, dat doen ze liever zelf!

Jeroen loopt even later het hele rijtje, weer netjes in een rij neergelegde bussen, af en laat de deksels van de bussen af klappen.

"Gewonden bij het carbidschieten in Friesland? Die zullen wel op de bussen zijn gaan zitten!" zegt Erik. Hij schudt zijn hoofd. Dat soort stommiteiten halen ze hier niet uit. Hij pakt de stok, doopt hem in de diesel en loopt naar de ton; nog een keer!