Jos en William in actie voor vluchtelingen

Jos Janssen uit Oosterbeek en William Alfarhat uit Arnhem vertrekken aanstaande maandag naar Griekenland om directe hulp te bieden aan de vluchtelingen die daar bijeen gepakt zitten in erbarmelijke omstandigheden.

Jos ging al eerder, naar Kos en hij werkt vanuit Nederland voor United Rescues Team Missing Persons. Beide gaan als vrijwilliger van de Children's eHospital, een Engelse organisatie, naar Griekenland. Ze gaan daar samenwerken met honderden vrijwilligers uit veel landen. Uitdelen van voedsel, kleding en andere basisbehoeften, oplossen van andere acute problemen, een luisterend oor bieden en positieve aandacht geven is een greep uit de werkzaamheden die allemaal door vrijwilligers gedaan worden.

Jos en William zouden eigenlijk ook nu naar het eiland Kos in Griekenland gaan, maar sinds de Griekse overheid alle vluchtelingen naar het vaste land bracht, richten ze zich op Athene. Waarschijnlijk een tentenkamp in de haven van Piraeus. In dat kamp zitten ongeveer 5000 mensen zonder enige faciliteit. Zelfs de eenvoudigste als douches en toiletten ontbreken, hoewel er begin deze week wat voorzieningen getroffen zijn, is het bij lange na niet genoeg. Ze slapen in de open lucht of in kraakpanden waar geen raam meer inzit. Zonder privacy, toezicht of veiligheid.

Met name voor zwangere vrouwen, gehandicapten, ouderen en kleine kinderen is het een ramp. Alleenstaande moeders zijn bang. Bang om lastig gevallen te worden zonder bescherming en nog banger dat zij hun kinderen kwijt raken of hen leed berokkend wordt. Kinderen kunnen in deze omstandigheden makkelijk gekidnapt worden en dat gebeurd helaas ook. Vooral alleen reizende kinderen lopen een groot risico, ook in landen waar het zogezegd beter geregeld is

dan op dit moment in Athene. Europol verklaarde in februari dit jaar dat er al zo'n 10.000 kinderen zijn verdwenen nadat zij in Europa aankwamen.

Vooral hulp bieden aan deze kwetsbare groep is wat Jos en William willen doen. Op welke manier weten ze pas als ze daar zijn. Maandagmiddag 4 april vertrekt hun rechtstreekse vlucht naar Athene en ze zullen allereerst vooral in kaart gaan brengen wat er het belangrijkste is en daar is geld voor nodig.

"Hulpgoederen meenemen of opsturen vanuit Nederland is nu geen goed idee," vertelt Jos, "Griekenland is een Europees land, alles is daar! Ook is Hulpkaravaan voor Griekenland aanwezig die goederen afleveren, maar er is heel veel nodig. Met geld kunnen we kopen wat we nodig hebben. Meteen. Hebben we slaapzakken nodig of tenten? Dan gaan we die kopen en kunnen de mensen dezelfde nacht nog goed slapen. Moeten er mensen naar een dokter? Dan kunnen we ter plekke vervoer regelen, een afspraak maken bij een dokter en gelijk afrekenen. Directer hulp, kun je eigenlijk niet bieden en je steunt er de Grieken ook mee."

Dat klinkt logisch. Griekenland heeft het nogal voor zijn kiezen gehad de afgelopen jaren en zeker economisch. Als benodigdheden voor de vluchtelingen in Griekenland zelf aangekocht kunnen worden, geeft dat een impuls aan het land. Daarnaast wordt hiermee natuurlijk enorm bespaard op transportkosten, want die zijn er dan niet. Net als vertragingen en moeilijkheden bij douanes.

Op de vraag wat Jos en William nu precies gaan doen in Griekenland is na twee uur geen eenvoudig antwoord gegeven. Duidelijk is dat ze wat gáán doen. 'Wegkijken is geen optie'

zeiden de heren vorige week in de Hoog en Laag en ze zeggen het nu weer. Voor William is het de eerste keer dat hij vluchtelingen gaat helpen maar hij kan rekenen op de ervaring van Jos. Nadat de twee elkaar ontmoetten toen Jos winterbanden kwam halen bij de garage van William en zij in gesprek raakten, werd het William al snel duidelijk dat ook hij niet meer kon wegkijken.

William kwam begin jaren '90 uit Jordanië naar Nederland. "Niet als asielzoeker,' verduidelijkt hij meteen," maar ik ging mijn liefde achterna." Dat hij vloeiend Arabisch spreekt is een geweldige hulp. Regelmatig helpt hij mensen met vertalen. Dat begon eigenlijk heel spontaan in het ziekenhuis waar hij toevallig zat. Een echtpaar dat bij een dokter moest komen, verwachtte een tolk maar die kwam niet. William ving op dat ze zonder tolk niet verder kwamen en bood zijn hulp aan. "Dat was fijn," zegt hij,"dat je op zo'n moment met een simpel gebaar en een beetje tijd, een probleem kunt oplossen. Dat is een goed gevoel."

Jos zit haast te springen op zijn stoel, zo graag wil hij terug, helpen, doen, een beetje geluk en vreugde brengen. "Ik had wel patrouille willen lopen." zegt hij, "In de nacht langs het strand de mensen opvangen die net aankomen." William kijkt verschrikt: "De eerste opvang? Nou dat weet ik niet hoor, dat is wel heel erg heftig."

Dat lijkt ons ook, maar Jos knikt en is ervan overtuigd dat hij dat wel aankan. Op Kos had hij dat willen gaan doen, maar nu in Athene is dat niet nodig, iets waar William niet echt rouwig om is.

"Het is ook zwaar," zegt Jos, "al die ellende. We zijn allebei vader. Als je daar die kinderen ziet, dat gaat door merg en been." Relativeren is belangrijk maar ook goed rusten en slapen. Jos heeft inmiddels een enorm netwerk en comfortabele slaapplekken zijn dan ook al geregeld.

Jos blijft twee weken en William gaat een paar dagen eerder terug. De ellende die hij meemaakt schrijft Jos graag van zich af. Dat doet hij op de Facebookpagina van 'Oosterbeek in actie voor Vluchtelingen'

en gaat dat ook hier doen. De dagen dat William en Jos op hun missie zijn worden in zijn eigen woorden verteld, ondersteund door foto's. Een betere weergave van wat daar zich afspeelt kun je niet krijgen en je kunt ze hier volgen. Een uniek kijkje in de echte wereld van vrijwilligers en vluchtelingen.

Wil je Jos en William helpen? Stort een bedrag(je) op NL67ASNB0932283446 tnv JJG Janssen of naar paypal.me/oosterbeekinactie