Renkum Airborne, deel 2, Noa en de parachutisten

De 10-jarige Noa wil later ook parachutespringen op de Renkumse Heide. Springen, dat mag ze nog niet maar ze mocht bij de Renkum Airborne wel mee de dropzone op en wij mochten met haar mee.

Renkum Leeft, de organisator van het twee-daagse evenement kreeg een allerleukst mailtje van Noa. Daarin vertelde ze dat ze al heel lang de droom heeft om parachute te springen en het haar geweldig leek, ooit samen te springen met haar opa op de Renkumse Heide.

Schattig, vonden ze bij Renkum Leeft en ze mailden Noa terug dat ze een verassing voor haar hadden; ze mocht met de parachutisten mee. Niet de lucht in natuurlijk, daar is ze nog te jong voor maar ze mocht meehelpen met de parachutes opvouwen en de op Dropzone X gelande piloten helpen.

Dat betekende de hei op! Maar voor het zover was, kreeg ze eerst wat uitleg van Secander, één van de parachutisten die eerder die dag al gesprongen was. Springen is leuk, maar goed voor je parachute zorgen; veel belangrijker. Ze moeten goed en secuur opgevouwen worden. Het duurt wel tussen de 20 en 30 minuten om de parachute weer op te vouwen, wat een werk. En als je uit het vliegtuig springt, is die binnen 3 seconden weer uitgevouwen!

We zagen al snel dat het helemaal niet vreemd is voor opa's om parachute te springen. De oudste die was gesprongen was 72, een Vietnam veteraan die er van genoot om hier te springen.

Secander legde uit hoe je uit het vliegtuig kwam met de lijn waaraan de chutes zitten, hoe ze uitvouwen en Noa mocht er even eentje om. Dat was zwaarder dan gedacht!

Terwijl iedereen zich afvroeg of er nog een keertje gesprongen werd die dag, wist Noa dat allang. De Dakota was onderweg, alleen de tijd was nog niet helemaal duidelijk. Om ruimschoots op tijd te zijn ging Secander op zoek naar de Jeep maar die bleek al weg, dus dat werd lopen.

Geen straf: onderweg vertelde hij van alles: waar de Duitsers lagen, waar de schuur stond met explosieven die ontplofte en dat alle ramen in de wijde omtrek sprongen, hoe de parachutisten in 1944 landden, dat het er zoveel waren en wat ze deden nadat ze op de grond stonden. Zo'n geschiedenislesje 'on the spot' was wel bijzonder.

Aangekomen bij de boom moest de jeep iets verzet worden, zo kon Noa toch even met de jeep de hei over, dat hobbelde aardig! Toen was het wachten, dat hoorde ook bij parachutespringen, zo vertelde Secander. Naar de lucht kijken, en luisteren: kwam de Dakota er al aan? Maar eindelijk, daar kwam hij in zicht!

Het was inmiddels gaan waaien en het ging harder waaien, dat was niet de bedoeling! Als het te hard zou waaien, zouden de para's niet kunnen springen. Maar na een keer rondgevlogen te hebben, riep een van de jongens: "The door is open!". Gelukkig.

De Dakota vloog iets verder dan eerder, zodat iedereen op de juiste plek zou kunnen landen. De eerste pathfinders sprongen. Achter elkaar aan kwamen ze naar beneden. Sturen gaat niet zo goed met een 'bolletje' en beneden keek iedereen goed naar boven. Daar kwamen bijna twee tegen elkaar, dat ging nét goed en bij een ander leken de lijnen gedraaid, maar ook dat kwam op tijd in orde.

We verbaasden ons erover dat ze zo snel beneden waren, dat leek sneller, als dat je vanaf een afstand stond te kijken. Door de wind kwamen ze overal terecht, en heel dichtbij! Op een paar meter afstand kwam er één neer, zo dichtbij dat de parachute bijna de aanwezige agenten en ambulancemedewerkers bedekte!

De groep pathfinders op de grond renden meteen naar de gelanden toe om de chutes zo snel mogelijk op te rapen voor de volgende ploeg. Terwijl deze geland waren, was de Dakota gedraaid en daar kwam de tweede sprong. Die gingen helemaal alle kanten op! Eentje kwam in een boom naast de Telefoonweg en even leek het erop dat er weer een parachutist in de boom hing tijdens de Renkum Airborne

Vlug, we moesten gaan helpen, maar al snel bleek dat het alleen de chute was die deels in de boom hing, de pathfinder was wel op de grond geland. Ze hielpen elkaar de parachutes bijeen te rapen, opvouwen, dat deden ze later, eerst met Noa op de foto!

Teruggekomen bij Eethuys De Airborne ging het echte opvouwen van de parachutes beginnen. Stap voor stap werd Noa door dat proces gepraat. Vol belangstelling keek ze mee, haar broertje was er ook bijgekomen. Ook hij luisterde ademloos, nog een toekomstige springer?

Wat een geweldige dag! Noa glunderde en was hiermee nog meer vastbesloten haar brevet te halen. Vanaf je 16e mag je springen. Dat wordt nog even wachten voor Noa, maar we verwachten dat ze in 2022, toch echt op de Renkumse Heide gedropt gaat worden.