Als we het parkeerterrein van een bekend bloemen- en plantenwarenhuis oprijden worden we ons er weer eens van bewust. Wij horen bij al die mensen die vandaag dezelfde invulling van de middag bedacht hebben.
Door Juffrouw Raadgever
Gisteren heb ik nog even de dozen met kerstspullen doorgesnuffeld. Ik ben tot de conclusie gekomen dat er meer dan genoeg keuze is om de boel weer eens anders dan vorig jaar in kerstsferen te brengen. Er is genoeg. Maar van morgen toen ik de gordijnen opentrok kwam de regen met bakken uit de hemel. En de wind deed onvermoeid zijn best om alle nu loszittende bladeren uit de bomen te krijgen. Echt een dag om óf heerlijk met een boek in een hoek te kruipen óf een overdekt winkelcentrum op te zoeken.
We kunnen er niet meer omheen. De start van de donkere decemberdagen. Nu is stilzitten niet zo aan mij besteed en ik wil er al snel op uit. Ik besluit eerst maar eens even deze herfstdag te ervaren door een wandeling met de hond te gaan maken. Ondanks dat ik stevig ingepakt ben en hij met de neus in de wind wel tegen een stootje kan, zijn die stortbuien nu niet waar ik echt op zit te wachten. Na een klein halfuurtje vind ik het wel genoeg. Om er toch even ‘uit’ te zijn haal ik mijn maatje over om samen even de ‘pakjessfeer’ te gaan proeven bij bovengenoemde winkel.
Kakofonie
En dus hier zijn we dan. Net als al die anderen. Eindelijk vinden we een plekje om te parkeren. Het is gelukt. En niet te ver van de ingang. Precies dat plekje dat iedereen graag wil. Dus dat geeft een goed gevoel. Nu nog even een kleine minuut de stortbui trotseren en we kunnen geheel overdekt alle nieuw uitgestalde kerstversieringen bekijken. Wat hebben ze weer uitgepakt.
Eenmaal binnen slaat een kakofonie van geluiden ons tegemoet. Als we even stil blijven staan om aan het geluid te wennen ontdekken we dat het lawaai uit alle hoeken en gaten komt. Overal staan huisjes, beesten en ja, zelfs kunstkerstbomen waar muziek uit komt. Door elkaar, allerlei verschillende deuntjes. We kijken elkaar aan en mijn maatje vraag me: ”Ligt het nu aan mij of is het altijd al zo veel geweest?” Nou ik ben het met hem eens. Het is wel even wennen.
Een beetje hebberig word je er wel van
En dan lopen we zomaar tegen een paar levensgrote sneeuwwitte beren aan. Ze staan op hun achterste poten te zingen. Het hele lijf beweegt mee. Het is zo’n leuk gezicht dat ik de herrie vergeet. Al snel raak ik in de ban van de kerstsfeer. De behoefte om toch ook dit jaar iets nieuws te kopen moet ik dan ook met heel veel kracht bedwingen. Zoveel glinster en twinkelingen maken me hebberig. Maar waar laat ik het allemaal.
Uiteindelijk belandt er niet zo veel in mijn winkelwagentje. En dan staan we ineens bij de koffiecorner. Het is er best wel druk, gezien de rij winkelwagentjes die keurig in het gelid langs de rand van de bloemenbakken staan. Ook wij schuiven aan in de rij om een broodje te scoren. Ze hebben verschillende warme en koude dranken of een kop soep. Het is geen restaurant maar de keuze is reuze. Gezond en wat minder. Voor ons staat een echtpaar dat duidelijk een probleem heeft. Het niet kunnen kiezen. Wel warme soep of wordt dat met een belegd broodje erbij weer te veel? Er wordt gepakt en weer terug gezet. Uiteindelijk kiezen ze voor een vet saucijzenbroodje en een heerlijk uitziend eveneens warm kaasbroodje van bladerdeeg. Met plezier zie ik het aan.
Gelukkig, ik ben niet de enige die besluiteloos de hele rij achter me ophoudt. Eindelijk ze hebben de bordjes vol en schuifelen ze door naar de kassa. Het duurt even en dan gebeurt het. De mevrouw begint te mopperen. “Als we zo bij de juffrouw zijn om af te rekenen zijn die broodjes koud. Denk je ook niet?” Ze zegt het wel echt heel hard. Haar man draait zich om en knikt bevestigend. Maar goed ze staan hier nu en zullen wel moeten wachten. “Wacht,” zegt ze en stapt uit de rij om van de tafel die langs de muur opgesteld staat een stapeltje servetten te pakken. Terug gekomen wikkelt ze de broodjes in de servetten. Om zo het proces van afkoelen tegen te houden.
Té veel keus
Het blijkt dat het oponthoud veroorzaakt wordt door de eveneens besluiteloosheid van de mensen vooraan in de rij. Vlak voor het afrekenen bij de kassa wordt namelijk de warme dranken met verschillende smaken ingeschonken. De keuze is ook hier weer reuze, maar dat zorgt er wel voor dat iedereen uiteindelijk met een lauw of bijna koud broodje aan een tafeltje schuift. Hoe komt het toch dat we uiteindelijk zonder morren bij de kassa een inmiddels koud geworden broodje afrekenen? De prijs en kwaliteit verhouding is niet wat je ervan mag verwachten.
Jammer, want de smaak wordt er niet beter op. Weet je, ik denk dat de sfeer, de drukte en de moeheid, die het slenteren in de rij een grote rol spelen. We willen het toch elke keer weer zien. En dan accepteren we, net als de drukte, het koude broodje. Het hoort bij de aanloop naar de feestdagen. Het rondje sfeer proeven.
Dit weekend is het alweer eerste Advent. Bij ons gaat dan de verlichte kerstster weer aan. Nog een paar weken en dan is het Kerst. Maar eerst 5 december pakjesavond. Iedereen heel veel plezier. En alle makers van al die schitterend versierde dorpjes en opstellingen; bedankt voor al dat moois. Succes met het weer afbreken.
Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever
