Het is al weer heel wat jaren geleden en toch zal ze zich wel twintig keer bedenken om nog één keer in dat restaurant te gaan eten. Toen deed men er laconiek over maar als het nu weer zou gebeuren zou er een heel andere reactie zijn gekomen. Misschien had ze zelf wel anders moeten reageren. Je weet het niet.
Door juffrouw Raadgever
Maar dat was toen. Je herkent de situatie misschien wel. In de auto drie opgroeiende tieners. Op de voorstoelen pa en ma. Allemaal moe van het slenteren door een stad even over de grens. Daar zouden de kerstmarkten nog gezelliger zijn dan die in de buurt. Dat wilden ook zij wel eens meemaken. Als ze na een lange rit terug komen op bekend terrein overleggen ze wat te toen. Het vele lopen heeft iedereen hongerig gemaakt en het is allang tijd om te gaan eten.
Al gauw blijkt dat niemand zin heeft om nog de keuken in te duiken en het warme eten te gaan koken. Blijft de mogelijkheid om naar de afhaal te rijden. Ook dat wordt afgewezen vanaf de achterbank. De één wil pizza en de ander liever chinees of een patatje met frikandel. Je merkt het al, iedereen wil iets anders.
Dan komt een stem van één van de voorstoelen. “Hebben jullie enig idee wat een luxe het is om te mogen kiezen. Als ik het dan toch moet zeggen, dan moet het maar een broodje worden. Ik stel voor dat ieder zijn eigen broodje thuis maar even bij het aanrecht smeert. Dan kun je erop doen wat je zelf wil en kan ik met de benen omhoog voor de TV.”
Even is het stil maar dan blijkt dat de hele achterbank daar ook tegen is. Met z’n drieën weten ze niet hoe ze hun ouders moeten overtuigen van dit onzalige idee. Wat dan! Er moet toch gegeten worden.
Wegrestaurant
Dan is daar ineens de oplossing. Links voor zijn de lichten van een bekend wegrestaurant te zien. Nee niet die “hoge gele hoofdletter M”. Het grootste gedeelte van de inzittenden vindt dat ze het wel verdiend hebben na zo’n lange rit. Met z’n allen uit eten als afsluiting van de afgelopen dag. Dus horen ze even later het tikken van de richtingaanwijzer en rijdt de auto kort daarna de nagenoeg volle parkeerplaats op.
“Nou jongens dat wordt geduld hebben. Als het binnen net zo vol is als hier, zit een snelle bediening er vast niet in.” Vlugger dan verwacht hebben ze een tafeltje en heeft iedereen de menukaart voor zich. Even is er overleg. Het is namelijk niet de bedoeling om te uitgebreid te gaan eten. Een hoofdgerecht met een toetje moet voldoende zijn. Als de bestelde drankjes gebracht worden zit iedereen al op zijn gemak rond te kijken. Het duurt gelukkig niet lang en dan worden de gerechten ook uitgeserveerd. Het ziet er allemaal heerlijk uit.
Iedereen zit rustig te eten als ineens moeder iets uit haar mond vist en een kreet van afschuw slaakt. “Jakkes! Gatver! Kijk eens wat er in mijn salade zit.” Tussen haar duim en wijsvinger houd ze een pleister omhoog. Op de pleister is duidelijk te zien dat het, voor dat het in de salade terecht kwam, om een vinger met een wondje heeft gezeten. Vol afschuw kijk iedereen toe. De één griezelt nog erger dan de ander.
Hier eet ik geen hap meer!
“Had ik in mijn mond!!” Gruwend kijkt ze naar de pleister. Ze duwt haar stoel achteruit. Gooit de pleister op de tafel en rent naar de toiletten om daar haar mond te spoelen. Als ze terug komt wil ze weg. “Hier eet ik geen hap meer.” Zegt ze kwaad. Intussen is de bak met salade door de bediening meegenomen. Het duurt nogal lang voor er weer iemand zich bij het tafeltje meldt. Het lijkt erop dat alles zo geruisloos moet worden afgehandeld. Stel je voor dat andere klanten deze klacht horen.
Of ze snappen dat dit geen opzet is maar duidelijk een ongelukje. Nou nee, het is een falen van de controles in de keuken wat de hygiëne betreft en ze vinden dat dit gecompenseerd hoort te worden. Hoe dan ook. Maar de bediende komt niet met een goede oplossing om deze behoorlijk gore fout een beetje te verzachten. Het enig wat hij kan bieden is nieuwe salade. Nou eigenlijk hoeft niemand nog een salade die uit dié keuken komt. Er komt geen excuses.
Als de anderen hun eten op hebben en ze gaan afrekenen wordt er niets in mindering gebracht. Het zijn menuprijzen meneer. Daar moeten ze het meedoen. Thuis hebben ze het aan de keuringdienst voor waren gemeld maar ook daar geen gehoor.
Pleistertrauma
Nu rijden ze nog regelmatig de route zo vlak voor de feestdagen. Net over de grens zijn veel kerstmarkten waar de standhouders verkleed in Dickinsons kleding, glühwein en oliebollen en de vele kerstversieringen de moeite waard zijn om een dagje op stap te gaan. Maar stoppen bij het restaurant doen ze echt niet. Het verhaal van de pleister komt als een trauma naar binnen als ze er langs rijden.
Zeker weten dat Rob Geus daar echt niet vrolijk van was geworden als hij toen voor een hygiëne controle op de stoep had gestaan. Nog steeds griezelen ze ervan. En dan hebben ze het nog niet eens over de afhandeling gehad. Gelukkig dragen de mensen in de keukens nu allemaal zwarte handschoenen. Dus, als de hygiëne regels goed nagevolgd worden, geen kans meer op een pleister in de salade.
Je zou toch anders nooit meer uit eten durven. Het zal je maar overkomen. Jakkes!
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
