WO2 veteraan Major Edwin (Ted) Hunt overleden

Mei/May 2022
Mei/May 2022
Foto: DM van Hellesem

Op 102-jarige leeftijd is zaterdag 9 juli Tweede Wereldoorlog veteraan Major Edwin (Ted) Hunt overleden in zijn woonplaats in Engeland. Hoewel geen Market Garden veteraan, kende iedereen hier de vrolijke sympathieke Ted wel.

Op 5 mei was hij nog in Wageningen bij het Bevrijdingsdefilé waar hij, in plaats van mee te rijden, dit jaar bij de prominenten op het podium zat en het defilé eens op een heel andere manier meemaakte. Hij vond het, net als altijd hier in Nederland, geweldig en genoot.

Geluk of ongeluk

huntDe onfortuinlijke Ted viel vorig week en brak daarbij zijn heup, de artsen besloten hem, wegens zijn hartproblemen en kanker, niet meer te opereren. Al zou Ted zichzelf niet onfortuinlijk genoemd hebben.

Ted meldde zich bij de Royal Engineers op donderdag 12 oktober 1939, maar werd te jong bevonden. De dag erna meldde hij zich opnieuw aan maar met een leeftijdsjaar erbij, op vrijdag de 13e en hij werd naar Noorwegen gezonden. Als hij zich de 12e aangemeld had, zou hij naar Duinkerken gestuurd zijn, in een andere compagnie die daar gesneuveld is. Na zijn moeders angst, omdat hij nu nét op vrijdag de 13e werd geaccepteerd, bleek die datum nu juist zijn geluk.

De oorlog begon pas echt voor Ted toen hij in april 1940 aankwam in Noorwegen met de 49th Infantry Division’s Royal Engineers, ook bekend als de Polar Bears. Op zijn 23ste was hij sergeant-majoor en kapitein tegen de tijd van de D-Day landingen op de Franse stranden van Normandië. Hij kreeg het commando over 15 ‘Rhino ferry’s‘ waarmee voertuigen naar de stranden werden gebracht. Ted moest zijn ferry’s tot op Gold Beach brengen. De eerste 2 uur waren chaotisch en Ted werd geraakt door een granaatscherf in zijn voorhoofd. Precies in het midden. Iets lager en hij zou blind zijn geweest. Wat hoger en hij was gesneuveld. Hij had voor een tweede keer geluk.

Nederland

De Royal Engineers verschaffen als Genie (technische) ondersteuning aan de British Armed Forces, de Royal Navy, The British Army en de Royal Air Force (denk aan gevechtsondersteuning en constructie(mijnenvelden ruimen, bruggen opblazen of juist bouwen, verdedigingswerken en kampementen opbouwen), en hebben een adviserende taak. Commandanten die voor militaire vraagstukken stonden als: hoe komen we over die rivier, konden hun hulp goed gebruiken.

Dat vraagstuk lag ook in Nederland. Na de landingen op D-Day rukte het geallieerde leger naar het noorden en dus Nederland waar het land verdeeld wordt door rivieren de Maas en de Rijn. Beide moesten overgestoken worden en dat was niet eenvoudig. De hulp van Ted werd ingeroepen, hij was een Theems Waterman geweest vanaf zijn 15e en op of rond het water, was hij misschien wel op zijn best.

Samen met de Nederlandse reserve-luitenant ir. Constant Lambrechtsen van Ritthem, met wie hij al snel een hechte vriendschap ontwikkelde, ging hij op gevaarlijke missies om de beste plekken te vinden om de Maas over te steken. Vooral gevaarlijk voor Constant, die zou immers bij ontdekking gezien worden als terrorist en gefusilleerd worden. Ted, die dan als krijgsgevangene gevangen genomen zou worden, had daar enorm veel respect voor.

De langste drijvende bailybrug

De twee ontwierpen uiteindelijk de langste drijvende baillybrug van de Tweede Wereldoorlog in het voorjaar van 1945. Ruim een kilometer lang, over de Maas tussen Oeffelt(Brabant) en Gennep(Limburg). Cruciaal voor het verdere verloop van de oorlog. Eindelijk konden de kwart miljoen geallieerden die in Nederland waren voor het Rijnlandoffensief, het land tussen Maas en Rijn vrijmaken van de bezetters en doorstoten naar Duitsland.

Toen op 11 mei dit jaar twee monumenten werden onthuld ter nagedachtenis aan Constant Lambrechtsen van Ritthem, één op iedere oever, was Ted daarbij. Bescheiden als hij was, gaf hij alle eer aan Constant. Dat beide monumenten er nu zijn en dat men in Gennep en in Oeffelt weet welke belangrijke stap in de oorlog daar gemaakt is, daarvan gaat de eer toch naar Ted. Zelfs Contants familie had zonder Ted niet geweten wat hij had gepresteerd in de oorlog. (tekst gaat verder na video)

Laatste oorlogsactie

In Nederland zou Ted voor het laatst de oorlog zien. Eenmaal in Londen, tijdens de voorbereidingen voor de oorlog in Azië, ‘verloor’ hij een weddenschap met een ander door het opgooien van een munt over wie er twee weken verlof zou krijgen. Toen een officier kwam vertellen dat één van hun naar Burma zou gaan kon Ted, die dus verlof had, thuisblijven terwijl zijn comrade vertrok . Waar hij later zou omkomen bij een vliegtuigongeluk. Een lot wat Ted was toebedeeld maar door de weddenschap, ontkwam hij daar aan.

Weer geluk en zo bereikte hij de ongelofelijke leeftijd van 102.

Na VE-dag (Victory in Europe Day) werd Ted gepromoveerd tot Majoor. Begeleidt door de Taxi Charity for Militairy Veterans bezocht hij vele plaatsen die voor hem, maar ook voor zijn kameraden, zo belangrijk bleven. Of het nu in Nederland, Frankrijk, Duitsland of Groot-Brittannië zelf was, hij was erbij.

De laatste tijd werd hij verzorgd in een verzorgingstehuis voor veteranen waar hij met andere veteranen herinneringen ophaalde. In maart dit jaar vierde hij daar zijn 102e verjaardag. Vrolijk als altijd zong hij mee met de Not Forgotten’s Swingtime Sweethearts met Vera Lynn’s We’ll meet again.

Rust in vrede Major Hunt.

(This article in English here)

♦♦♦

Renkum.nieuws.nl richt zich op berichtgeving op lokaal niveau. Onze bezoekersaantallen blijven stijgen, wat onder andere goed is voor de zichtbaarheid van onze adverteerders. Wil jij je naamsbekendheid vergroten?

Wij denken graag met je mee om de reclame-euro zo optimaal mogelijk te besteden. Door lokaal te adverteren op Renkum Nieuws tegen een concurrerende prijs! Neem contact op met Dolf Verschuren via de telefoon: 06 – 4025 3846 of via de mail: [email protected].

De redactie is te bereiken via [email protected].

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen