“Als je thuis iets niet kan krijgen, ga je het ergens anders zoeken”

In de rubriek Een nieuw begin interviewt Nieuws.nl acht weken mensen die in de gevangenis hebben gezeten en familie en partners van ex-gedetineerden.

In deze vierde aflevering is Piet Broenland aan het woord, die van zijn dertiende tot zijn dertigste zware verslavingsproblematiek had en in die periode tien jaar in de gevangenis heeft gezeten voor uiteenlopende straffen.

Piet kreeg zijn eerste veroordeling op zijn zeventiende voor een overval. Hij kreeg drie jaar detentie, waarvan twee jaar een justitieel traject met werk en scholing. “Ik bleef daarna drugs gebruiken. Hierdoor bleef ik ook strafbare feiten plegen om in mijn verslaving te voorzien. Die twee zijn direct gerelateerd.” Ook in de gevangenis was het mogelijk om drugs te gebruiken, alhoewel het bij Piet voornamelijk om blowen ging.

Waarom hij op zijn dertiende zichzelf wilde verdoven, had te maken met aansluiting zoeken bij andere jongeren die in zijn ogen stoer waren. Maar Piet was ook op zoek naar bevestiging en verbinding, iets wat ontbrak in zijn opvoeding. Er waren veel geheimen binnen zijn gezin en zijn sensitiviteit werd niet gezien, en daardoor ook niet gestimuleerd. “Ik was op zoek naar iets dat mij een ander gevoel gaf. Dat deed blowen in het begin, en dat werd al snel alcohol, xtc en speed. Het was de gabbertijd met veel hardcore feesten. Tijdens een afterparty heb ik een keer crack cocaïne gebruikt. Dat gaf zo’n explosie in mijn hoofd. Die voor mij prettige ervaring heb ik nog heel lang nagejaagd door steeds meer te gebruiken, wat uiteindelijk niet lukte. Ik rookte voor honderden euro’s per dag.”

Dertien jaar geleden is Piet aan zijn verslaving gaan werken en gebruikt hij sindsdien geen drugs meer. “Ik ga nog steeds naar bijeenkomsten en conferenties. Verslaving is in mijn belevening een ziekte. Ook al gebruik ik niet meer, de verslaving manifesteert zich nog steeds op andere gebieden, zoals in relaties of in de manier waarop ik met bepaalde dingen omga. Het gaat niet alleen om de onthouding van drugs, maar over je gehele manier van leven.”

“Het begon al toen mijn ouders erachter kwamen dat ik drugs gebruikte. Je komt het huis niet meer in als je niet stopt, zo werd mij gezegd. Maar ook binnen de gevangenis zijn er oordelen. Ik kwam er telkens terug, omdat ik geen controle had over mijn drugsgebruik. Dan kwam ik op zo’n afdeling, de derde keer binnen een half jaar, en werd er gezegd dat ik geen ruggengraad had. Ook binnen de GGD en bij de rechtbank voel je de oordelen. Het is overal eigenlijk. Er ligt een groot stigma op mensen die anders zijn, onbegrepen gedrag vertonen, of verslaafd zijn. Dat stigma is groot, heel groot.”

“Ik heb daar zelf deels last van gehad. Op school kreeg ik een trekje aangeboden van een joint of werd me gevraagd of ik meeging om iets te pikken. Ik heb het ook gedaan, dus waarom doe jij het niet? Dit was in mijn puberteit. Daarna ben ik mijn eigen plan gaan trekken. Ik zie wel dat groepsdruk een grote rol speelt, groter dan vroeger. Dit heeft met sociale media, status en geld te maken. Veel jongeren gaan naar Antwerpen om drugs te transporteren. Die jongens zijn 17. Ik zie het ook binnen de GGZ, hoe mensen onder druk worden gezet om iets te doen voor anderen, zoals bankfraude. Als je thuis iets niet kan krijgen, ga je het ergens anders zoeken.”

“Ik deel mijn ervaringen. In gesprekken met anderen geef ik terug wat ik hoor, maar laat de beslissing altijd bij de ander. Ik pretendeer niet het juiste voor iemand te weten over wat ze moeten doen. Ik zet ze liever in hun kracht, waardoor de kans op succes groter is. Vanuit mijn bedrijf doe ik 1 op 1 counseling sessies met mensen die vastlopen met middelen gebruik. Ik deel met hen mijn eigen ervaringen en dit zorgt voor verbinding. Ik laat mensen zien wat de consequenties kunnen zijn van keuzes.”

“Er zijn twee mensen voor mij belangrijk geweest. Een geestelijk verzorger die op een menselijke manier met mij omging en mij heeft meegenomen in zijn persoonlijke processen. Doordat hij zijn persoonlijke ervaringen deelde, had ik het gevoel dat ik hem kon vertrouwen. Hij heeft me ook financieel geholpen met mijn studie tijdens detentie. De tweede persoon was iemand van het twaalf stappen programma. Hij kwam elke donderdag om zijn verhaal te delen. Het ging om de herkenning. Als hij van zijn verslaving af kan komen, dan kan ik het misschien ook. Het waren beide mensen die mij zagen. Ervaringsdeskundigen zijn heel belangrijk.”

“Een vak over je eigen identiteit en de ontwikkeling hiervan. Je hebt het vak maatschappijleer, maar dan een vak dat over jezelf gaat. Wie ben je, ook in verbinding tot anderen.”

“Clean blijven was de grootste uitdaging. En ik moest sociaal maatschappelijk gezien heel veel puinruimen. De eerste jaren waren heel fragiel. Ik zat in een schuldsaneringstraject, had therapie behandeling, moest relaties aangaan met mensen. Dat is lastig geweest en daar loop ik nog steeds weleens tegenaan. Op hechting zit nog wel een dingetje. Inmiddels heb ik het redelijk goed voor elkaar: heerlijk huisje, baan, opleiding afgerond, en een relatie.”

“Ik neem een verharding waar, zowel in geweldszaken als in de hoeveelheid drugs die men af en toe tot zich neemt. De druk in de maatschappij is groot. Ik vind die prestatiedrang heel pittig, dat ervaar ik zelf ook nog steeds. Ik zie ook het oordeel dat mensen hebben over anderen die een misstap maken of verslaafd zijn. Zij worden niet in hun kracht gezet. Daar speelt de media ook een enorm grote rol in. De media is de koning in stigmatiseren: dronkenlap, junk, asielzoeker, gevaarlijk. Er worden termen tegenaan gegooid, terwijl er niet goed wordt gekeken wat erachter zit.

“Dat ik er mag zijn en dat ik me niet hoef te schamen voor wie ik ben.”

“Dat is een lastige vraag, daar worstel ik nog elke dag mee. Liefde is voor mij verbinding. Het is samen, delen.”

“Ik geloof dat het altijd kan, als je dat nieuwe begin wil maken. Het gaat om eerlijk naar jezelf kijken, om hulp durven vragen en openstaan voor de suggesties van anderen.”

“Etiketten horen op potjes, niet op mensen.” Welk etiket heb jij gehad? “Dat ik niet goed genoeg zou zijn. Dat komt soms nog terug, als ik het gevoel heb dat ik aan een bepaalde verwachting moet voldoen.”

Adverteren op Renkum.nieuws.nl ? Onze bezoekersaantallen blijven stijgen, wat onder andere goed is voor de zichtbaarheid van onze adverteerders. Wil jij je naamsbekendheid vergroten? Neem dan contact op met Dolf Verschuren via de telefoon: 06 – 4025 3846 of via de mail: [email protected] .