De aanleiding voor ons gesprek was een videofilmpje op mijn PC. Ik was wat aan het zoeken gegaan over een paar onderwerpen waar ik iets meer over wilde weten.
Ineens stond het er; negen tips hoe je beter niet kunt solliciteren.
Nieuwsgierig had ik op het pijltje gedrukt. Voor mij op het scherm vertoont zich een jongeman die middels hilarische acties een sollicitatie voor één of andere vakantiebaan laat zien. Ja, en dat ben ik weer, als ik een paar dagen later een kennis tegen kom vertel ik van het filmpje. Samen kijken we er naar.
“Weet je,” zegt hij. “Solliciteren kan best heel leuk uitpakken. Dat heb je zelf niet altijd in de hand. Ik heb het zelf ook meegemaakt. Heel anders dan dit filmpje hoor.”
Alle voorbereidingen ten spijt ging het toch heel anders dan hij verwacht had. Via de e-mail had hij zich aangemeld voor een baantje wat hem, volgens zichzelf, op het lijf geschreven stond. Een wisseling, laten we zeggen een totale omslag, in wat hij tot nu toe gedaan had. Na jaren had hij besloten om het roer om te gooien. Niet geheel vrijwillig om eerlijk te zijn. Een verplichte omscholing via het UWV had hem gedwongen drie cursussen te volgen. Op zich voor hem een grote uitdaging in twee opzichten.
Ten eerste omdat het hem helemaal een andere richting in stuurde. En ten tweede gebruikte hij veel pijnstillende medicijnen. Hij moest toch de ene week twee keer op pad om zich te melden bij twee verschillende praktijkscholingen, en de andere week naar weer een andere locatie. Allen met een afstand van minstens zestig kilometer. Thuis waren ze er beslist niet blij mee, maar het was een verplichting wilde hij medewerking verlenen in een traject om de uitkering te behouden.
Vraag niet hoe, maar hij had het driekwart jaar volgehouden en uiteindelijk zijn certificaten gehaald. En toen stond tussen de vacatures op internet de baan die bij hem paste. Dankzij een flinke dosis kennis en de pas verworven certificaten durfde hij nu wel een sollicitatie aan. Uiteindelijk had hij een afspraak voor een gesprek.