An afternoon high tea at Dreyeroord

Hoog bezoek bij voormalig hotel Dreyeroord vrijdagmiddag. De vijf veteranen die bij de 70e Airborne Wandeltocht aanwezig zijn, kwamen langs bij de Werkgroep Behoud Dreyeroord, op locatie.

Ze zijn hier vooral om hun steun te betuigen aan de werkgroep. Veteranen moet je met egards ontvangen, ook al komen ze maar even langs. Maar 'An afternoon hight tea at Dreyeroord', dat hadden ze niet verwacht.

Zodra de groep zit, kijkt Geoff Roberts om zich heen naar de hekken die naast Dreyeroord staan: "We aren't trespassing, aren't we?" zegt hij met een brede lach. Dat zet meteen de toon. De heren hebben de humor niet verloren in al die jaren.

in Oosterbeek had een tafel met vijf stoelen klaar gezet en Engelse thee met koekjes, waarbij de melk niet was vergeten.

John Crosson, Geoff Roberts, Alec Hall , Arthur Latchford en Edward Pieri lieten zich vrolijk bedienen, ze vonden het prachtig. De aanwezigen maakten foto's, maar ook John Crosson legde alles vast met zijn camera.

Geoff Roberts en John Crosson vochten met de KOSB om Dreyeroord in september 1944. Buiten hen twee is er nog een KOSB veteraan in leven maar die is thuis. Hij had hier ook moeten zijn vertelt John, maar helaas is zijn vrouw ernstig gevallen en kon hij niet komen.

"Zover we weten", zegt hij daarna snel, want een paar van hen hebben zich na de oorlog teruggetrokken. "Ze wilden er niet meer over praten, ik heb ze daarna nooit meer gezien en weet niet waar ze zijn."

Niet alleen van de KOSB, maar ook andere Britse soldaten trokken zich terug toen zij weer thuis kwamen. Nu horen we meer over PTSS , maar ook toen waren er soldaten zwaar getraumatiseerd. Een aantal van hen pleegden zelfmoord.

Geoff krijgt tranen in zijn ogen als we hem vragen wat hij er van vindt dat Dreyeroord afgebroken wordt. Hij slikt zichtbaar, kijkt naar achter, naar Dreyeroord en schudt zijn hoofd. "Unbelieveble. How can they even consider it" (Ongelofelijk. Hoe kunnen ze dit zelfs overwegen). Hij vertelt dat hij de petitie

meteen getekend heeft zodra hij het hoorde. Het is te zien dat het hem veel doet en het gespreksonderwerp wordt veranderd.

Er wordt gesproken over de kinderen die jaarlijks bij de herdenking zijn en bloemen leggen op de graven van ook hun kameraden. "Ze staan allemaal zo stil, recht op, zo respectvol." zegt John Crosson, in Engeland zou dat volgens hem nooit kunnen. "Ze zouden overal op het terrein door elkaar lopen." en hij zwaait zijn hand heen en weer om te laten zien hoe dat er uit zou zien.

Al jaren komen ze hier tijdens de herdenkingen, nu zijn ze hier met de Airborne Wandeltocht. Het valt ze op dat de Airborne vlag overal hangt. "Het lijkt wel of er ieder jaar meer bijkomen." Dat klopt, die ochtend stond er een artikel in de Gelderlander waaruit blijkt dat de verkoop van vlaggen in deze regio jaarlijks met 25% toeneemt. Als ze horen dat de belangstelling voor de Tweede Wereldoorlog ook jaarlijks toeneemt, zijn ze verbaasd.

John kijkt naar de overkant. "Daar zat ik" zegt hij en gebaart naar de huizen. Hij was scherpschutter en hij vindt het nog steeds een wonder dat hij overleefde. Bij de luisterkei is zijn verhaal te horen. Indrukwekkend.

Wat daarin niet te horen is, is dat hij destijds, als één van de weinige overlevers na de strijd om Dreyeroord naar de Oude Kerk aan de Benedendorpseweg is gelopen. De volgende halte waar de vijf sympathieke veteranen gaan kijken. Ze zijn 'on tour' en na een dik uur bij Dreyeroord, vertrekt het gezelschap weer maar John rijdt niet met ze mee.

De werkgroep

heeft een kleine verassing voor hem en hij neemt plaatst in de jeep van Wiljo Pas. Met een kaartje in de hand, gaat hij dezelfde route nemen die hij destijds liep.

"You Dutch people are so wonderfull to us."

Like they should Sir. Off you go.

Lees ook: