De aanleiding voor ons gesprek was een videofilmpje op mijn PC. Ik was wat aan het zoeken gegaan over een paar onderwerpen waar ik iets meer over wilde weten.
Ineens stond het er; negen tips hoe je beter niet kunt solliciteren.
Door Juffrouw Raadgever
Nieuwsgierig had ik op het pijltje gedrukt. Voor mij op het scherm vertoont zich een jongeman die middels hilarische acties een sollicitatie voor één of andere vakantiebaan laat zien. Ja, en dat ben ik weer, als ik een paar dagen later een kennis tegen kom vertel ik van het filmpje. Samen kijken we er naar.
“Weet je,” zegt hij. “Solliciteren kan best heel leuk uitpakken. Dat heb je zelf niet altijd in de hand. Ik heb het zelf ook meegemaakt. Heel anders dan dit filmpje hoor.”
Dan vertelt hij
Alle voorbereidingen ten spijt ging het toch heel anders dan hij verwacht had. Via de e-mail had hij zich aangemeld voor een baantje wat hem, volgens zichzelf, op het lijf geschreven stond. Een wisseling, laten we zeggen een totale omslag, in wat hij tot nu toe gedaan had. Na jaren had hij besloten om het roer om te gooien. Niet geheel vrijwillig om eerlijk te zijn. Een verplichte omscholing via het UWV had hem gedwongen drie cursussen te volgen. Op zich voor hem een grote uitdaging in twee opzichten.
Ten eerste omdat het hem helemaal een andere richting in stuurde. En ten tweede gebruikte hij veel pijnstillende medicijnen. Hij moest toch de ene week twee keer op pad om zich te melden bij twee verschillende praktijkscholingen, en de andere week naar weer een andere locatie. Allen met een afstand van minstens zestig kilometer. Thuis waren ze er beslist niet blij mee, maar het was een verplichting wilde hij medewerking verlenen in een traject om de uitkering te behouden.
Vraag niet hoe, maar hij had het driekwart jaar volgehouden en uiteindelijk zijn certificaten gehaald. En toen stond tussen de vacatures op internet de baan die bij hem paste. Dankzij een flinke dosis kennis en de pas verworven certificaten durfde hij nu wel een sollicitatie aan. Uiteindelijk had hij een afspraak voor een gesprek.
Hoe anders dan hij in zijn hoofd had gehad
Dat zo’n sollicitatiegesprek ook in een restaurant of zoals bij hem het geval bleek, in een koffiecorner van een bekende koffieketen op het centraal station van een grote stad, zou kunnen plaatsvinden was wel iets nieuws voor hem. Vaak had hij die gesprekken wel opgemerkt in restaurants waar hij zo nu en dan kwam. Nu was hij zelf aan de beurt. Met een gezonde dosis spanning was hij die morgen op tijd op pad gegaan. Niet met de auto deze keer. Met een afspraak op één van de grote stations van Nederland leek het hem beter om dan ook maar de trein te pakken.
Omdat hij graag altijd ruim op tijd aanwezig is heeft hij na aankomst nog minstens een halfuur om de koffiecorner te vinden. Nog dichterbij dan gedacht stapt hij daar na vijf minuten binnen. De lijst met verschillende mogelijkheden aan koffiecombinaties is lang. Maar hij heeft de tijd en komt toch uit op een versterkend bakje dubbel sterke koffie. Dan zoekt hij een plaatsje waar hij de ingang goed in de gaten kan houden. Nog tien minuten en dan zal zijn afspraak wel arriveren.
Koffiecorners
Maar een kwartier verstrijkt. En nog eens tien minuten. Geen enkele nieuwkomer kijkt zoekend rond. Hij wordt er wat onrustig van. Het zal toch niet waar zijn dat hij zich vergist heeft in de tijd of de plaats? Nog eens bekijkt hij de e-mail op zijn mobiel. Geen vergissing mogelijk. Nog eens vijf minuten verstrijken. Nog steeds geen dame die zoekend rondkijkt. Dan gaat zijn mobiel.
Als hij opneemt hoort hij aan de andere kant een vrouwen stem die vraagt of hij nog onderweg is. Dat ze al een poosje op hem zit te wachten. Hij kijkt zoekend rond maar ziet niemand in de corner die een teken geeft dat zij het is. Dan bedenkt hij zich ineens. Op zo’n groot station zijn vast meerdere koffiecorners van de zelfde keten. Geweldig. Zit hij natuurlijk in de verkeerde. Gelukkig kunnen ze er wel om lachen. Hij belooft zo snel als mogelijk is naar de andere corner te komen.
Dus zoekt hij zich snel een weg tussen de reiziger door naar de andere kant van het station. En ja hoor daar zit ze. Hij herkent haar van de foto op de e-mail en lachend stelt hij zich voor en schuift bij haar aan het tafeltje aan. Met een: “Dat was even een goed begin of niet?” had hij het gesprek geopend. Er volgt een prettig gesprek en de baan had hij gekregen.
Mocht je nu binnen kort ook op sollicitatie gesprek gaan… mijn raad is wees altijd jezelf, het kan altijd nog gekker.
Met vriendelijke groet ,Juffrouw Raadgever
