Naast de kachel staat een grote jute zak. Vol verwachting klopt ons hart, hebben ze net heel hard gezongen. Het meisje kijkt haar moeder aan. Mag nu eindelijk de zak open gemaakt worden en mogen ze zien wat de Sint dit jaar voor hen mee gebracht heeft? Zou hij hun verlanglijstjes gelezen hebben?
Door juffrouw Raadgever
De eerste avond nadat de sint was aangekomen met de boot hadden ze hun schoen mogen zetten. Zij hadden de sint geschreven dat ze heel erg graag een verpleegsters schort en een dokterskoffer om mee te spelen wilden. Haar poppen waren regelmatig ziek en dan kon ze vast oefenen voor als ze groot zou zijn. Want verpleegster, dat wil ze worden. Haar tante was ook verpleegster.
Met een paar grote wortels en wat stro, die ze van moeder had gekregen, had ze de brief voor de sint in de schoen gedaan. De volgende dag waren de wortels en het stro weg. Onder hun schoenen lag een brief en overal lagen pepernoten en schuimpjes. Met z’n allen hebben ze de brief gelezen en tot hun verbazing stond er met sierlijke letters. Wacht maar tot pakjesavond. En nu was het dan eindelijk zover. Hun geduld werd beloond.
Na die pakjesavond veranderde de kamer op heel veel vrije dagen in een ziekenzaal. Overal bedjes van handdoeken met zieke poppen. Ook haar vriendinnetje speelde mee. Of nu dat speelgoed echt geholpen heeft weet ik niet. Maar één ding is zeker. Het zat er al vroeg in. Het verzorgen dan. Want nu zijn ze echte verpleegsters.
Misschien heeft de hutspot, gemaakt van de gezonde winterwortelen voor de sint, nog wel een rol gespeeld. Wie weet. Wel toevallig dat er altijd op pakjesavond steevast hutspot gegeten werd.
Nu is het jaren later en Nederland staat op zijn kop
Na de boeren, de bouwers en de onderwijzers laat nu ook het verplegend personeel van zich horen. Ook hun ideaal om verpleegster te zijn heeft een keerzijde gekregen. De tijd en de ruimte om echt te verplegen blijkt er niet meer te zijn. Er is geen geld voor. Hier moet verandering in komen. Het gaat nu om geld en niet meer om de kwaliteit van het zorgen.
Het wordt een hele organisatie als er verantwoord moet worden gestaakt. Als je tijdens de stakingsdag het ziekenhuis binnenloopt merk je direct de verandering in sfeer. Overal hangen ballonnen en er zijn verschillende tafels met allerlei informatie. Maar een deel van het personeel gaat daadwerkelijk de straat op om te demonstreren. De rest kan gewoon niet gemist worden. Zij staken omgekeerd en hopen daarmee de anderen te steunen.
Een super actie. Vrouwen en mannen die toch hun stem willen laten horen. Zij blijven hun vak uitoefenen maar nu zoals ze dat altijd zouden willen. Met extra aandacht voor de patiënten. De boodschap is: “Hallo regering waar zijn jullie mee bezig! Hou op met het uithollen van onze maatschappij. Kijk eerst eens in eigen huis voordat je je verplicht aan de regels van Europa.”
En al diegenen die in hun vrije tijd de straat op gaan; De beelden op TV liegen er niet om. Een van de demonstranten zegt dat ze zich in haar werk ‘uitgemolken’ voelt. Een paar verpleegsters laten zien hoe boos ze zijn. Ze dragen toneelkleding met ontblote boven lijven. Ze willen daarmee laten zien hoe ‘uitgekleed’ ze zich voelen. De bodem is bereikt. Een beeld die je niet zo gauw vergeet.
Zo was het niet gedacht
De vriendinnen hadden dit niet bedacht. Zij hadden een beeld van mensen helpen die ziek zijn. Zij hadden bedacht dat ze daarmee veel goed zouden doen. En nu lijkt het alsof alles alleen nog maar om geld draait. En om het gewaardeerde loon ook te ontvangen moet je of zelfstandig gaan werken of keihard onderhandelen. De lol is er helemaal af. Er wordt steeds meer registratie verwacht dan handen aan het bed.
Zij weten nu als geen ander dat op papier een hulpverlener maar een nummer is. Bedankt voor jullie inzet en die van al jullie collega’s. Hopelijk wordt Den Haag wakker.
Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever
