Het explosief welke donderdagmiddag op het terrein van papierfabriek Parenco werd aangetroffen, blijkt afkomstig uit een Engelse Spitfire.
Parenco werkt aan een opvangput voor water en tijdens die werkzaamheden werd de ontsteking aangetroffen. De omgeving werd daarna meteen afgezet en alle werkzaamheden stilgelegd. De EOD (Explosieven Opruimingsdienst) nam de ontsteking mee om het daarna tot ontploffing te brengen.
Vliegtuigen met temperament
De Spitfire werd, na een aantal prototype’s, voor het eerst in 1938 afgeleverd bij het 19e Squadron van de RAF (Royal Air Force). Er zouden nog diverse type’s gemaakt worden waarmee de Britse luchtmacht voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog vloog.
De Spitfire was een snel, wendbaar en uitstekend gevechtsvliegtuig. Zijn naam verwees naar een vrouw (of meisje) met temperament.
Gedurende de oorlog werden de toestellen steeds verbeterd. Ze kregen zwaardere wapens aan boord, een krachtigere motor en werden steeds sneller. In 1943 kon de Spitfire in 8 minuten opstijgen naar een hoogte van 10 kilometer. Maar ver konden de Spitfire’s niet.
Daar waren de brandstoftanks te klein voor en meer of grotere tanks zou betekenen dat er minder wapens aan boord konden. De diverse varianten van de Spitfire hadden of 8 machinegeweren aan boord of minder machinegeweren en daarnaast een aantal kanonnen. Een paar vliegtuigen werd ingezet voor verkenning en die hadden daarom beduidend minder wapens aan boord.
De Spitfire kon bijna 636 kilometer vliegen met volle tanks en werd in de beginjaren van de oorlog vooral gebruikt ter verdediging van Engeland. Dat veranderde in 1942 toen ze ingezet werden als escorte voor grote groepen bommenwerpers, zowel Britse als Amerikaanse.
Tegenstander
Een geduchte tegenstander voor de Spitfire in de Tweede Wereldoorlog was de Duitse Messerschmidt. Qua omvang en snelheid leken ze op elkaar maar er waren ook verschillen die tijdens gevechten in het luchtruim kwesties van leven en dood waren.
De Spitfire was wendbaarder, sneller en door de ruime cockpit en bolle kap had de piloot veel beter zicht. Zo kon hij het vliegtuig van de vijand beter zien én raken. Maar de Messerschmidt kon een steile duikvlucht maken, dat kon de Spitfire weer niet en zo konden de Duitse vliegtuigen toch vaak ontkomen.
De motor van de Spitfire zou ‘verzuipen’ tijdens een duikvlucht en stilvallen. Dat werd door ingenieur Beatrice Shilling opgelost door een vrij simpele sluitring in maart 1941. Maar de Duitsers vervingen de Messerschmidts voor de nieuwe Focke Wolf eind ’41. Deze toestellen waren op alle gebieden superieur aan de Spitfire’s en veel werden er neergehaald. Het luchtruim boven het kanaal is daarom bijna heel 1942 in handen geweest van de Luftwaffe.
Aan het eind van 1942 was de Spitfire alweer dusdanig verbeterd dat het luchtruim weer veroverd werd en de Britse piloten zich konden richtten op zijn nieuwe taak: escorteren.
De escortes door de Spitfire konden niet verder meevliegen dan Noordwest Europa. Later zouden ze daarom ook op vliegvelden in Europa landen, vooral in Frankrijk, en vanuit die basis aanvalsvluchten uitvoeren. Zo voerden de Spitfire’s veel missies uit tijdens D-Day. Ze werden gebruikt om het luchtruim te veroveren en te behouden. Tijdens de Slag om Malta vlogen ze aan vanaf het vliegdekschip HMS Eagle.
Explosief neusje
Een andere, belangrijke taak voor de Spitfire was het afweren van de V1 kruisraketten die door de Duitsers vanaf juni 1944 op Brits grondgebied werden afgestuurd. De V1 was een onbemand straalvliegtuig met een bereik van 240 kilometer en werd vooral vanuit Nederland richting Engeland gestuurd. De neus van de V1 zat vol explosieven, vloog op eigen kracht en kon door de Spitfire neergehaald worden voor hij het vaste land bereikte.
Niet alleen de Britten vlogen in de Spitfire. Na de val van Mussolini kreeg de Italiaanse luchtmacht in 1943 beschikking over een aantal vliegtuigen en ook de Amerikaanse en Zuid-Afrikaanse luchtmacht werden in 1943 versterkt met de Spitfire.
Eind 1944 werden de vliegtuigen gebruikt tijdens de Griekse Burgeroorlog en in 1946 werden de Spitfire’s overgedragen aan de Griekse luchtmacht die ze tot het einde van de oorlog (aug 1949) bleef gebruiken.
De laatste missie voor de Spitfire in Europa werd op 5 mei 1945 uitgevoerd door twee Italiaanse toestellen. Tijdens de Koude Oorlog (1945-1955) werd de Spitfire door de Zweedse luchtmacht voor spionagedoeleinden ingezet.
De laatste gevechtsmissies van de Spitfire werden tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog (1948-1955) uitgevoerd. Dit was de eerste keer dat de Spitfire zichzelf als tegenstander trof in het luchtruim. Zowel de Israëlische als de Egyptische luchtmacht beschikten namelijk allebei over verschillende types van het toestel.
