Ouderenpsychiater Manon Kleijweg: “Voor de mensen die ik spreek, voelt de oorlog als gisteren”

“Die generatie van 75 plussers zijn echte bikkels. Dat herken ik in mijn vader, die de oorlog bewust heeft meegemaakt. Hij dook onder, zoals veel Nederlanders die probeerden te ontkomen aan dwangarbeid in Duitsland, werd aan het eind van de oorlog opgepakt en belandde in strafkamp Ommen, waar hij uit wist te ontsnappen. Ik heb het idee dat hij daar geen psychiatrische klachten door heeft ontwikkeld. ‘Ze sloegen niet zo hard meer toen de oorlog bijna afgelopen was’, zei hij er altijd over. Maar hij had wel iets van : ‘Als je eten en een dak boven je hoofd hebt, valt er niets te klagen’. ‘Hard werken, niet zeuren’ is het devies van zijn generatie.”

Streek gerechten of een stamppot met een twist. Ik heb er het lef niet voor

Met een paar personen aan tafel met schoenmaat minimaal vijfenveertig hoef ik je niet te vertellen dat daar heel wat aan voeding ingaat voordat ze voldaan achterover schuiven. Voorlopig moet dus wel verzonnen worden wat er dan op tafel komt. Als ik alle goedbedoelde en raadzame voorstellen volg, kom ik er voorlopig niet uit. Dus om mijn idee om een stamppot volgens streek gebruiken op tafel te zetten een beetje richting te geven, typ ik op google ‘winterkost’ in

“Op een goede dag heb ik twee suïcide gedachtes, op een slechte dag tot wel tweehonderd”

“Ik ben anderhalf jaar opgenomen geweest. Toen heb ik geleerd wat een persoonlijkheidsstoornis is. Ik zeg zelf tegenwoordig dat ik chronisch levensmoe ben. Ik heb niet zo die wens om te leven, terwijl ik wel gewoon werk, mijn eigen appartement heb, vriendinnen, onlangs nog een vriend en ga zo maar door. Ik doe wat veel mensen van mijn leeftijd doen, maar niemand kan in mijn hoofd kijken. Het ziet er van de buitenkant mooi en leuk uit, maar zulke diagnoses beïnvloeden alle aspecten van je leven.”